Repertuar
Wybierz tytuł lub przejdź do strony z kalendarium
"Legenda o rogalach świętomarcińskich" - spektakl z muzyką na żywo
Kto z Was lubi słodkie rogale i muzykę? Wierzymy, że wszyscy! Podczas spektaklu przeniesiemy się w odległe czasy na nie tak znowu odległą ulicę Święty Marcin. Poznamy historię, dzięki której co roku w Poznaniu objadamy się rogalami świętomarcińskimi i razem je zrobimy. Dowiemy się też, kim był Marcin i co miał wspólnego z pewnym wyjątkowym piekarzem, który postanowił zrobić coś bardzo dobrego dla innych ludzi… Do zabawy porwie wszystkich muzyka, taniec i piosenki przygotowane specjalnie na tę okazję przez Przemka Mazurka.
Spektakl skierowany jest do dzieci i/lub rodzin z dziećmi, zakłada wiele elementów interakcji oraz jest wieńczony rodzinną potańcówką.
Spektakl powstał na zamówienie Bramy Poznania ICHOT oraz towarzyszył premierze książki „Koziołki, rury i czarcie ogony”, wydanej w ramach projektu „Poznański Szlak Legend dla Dzieci”. Ponadto był dotychczas prezentowany m.in. w Teatrze Nowym w Poznaniu oraz w wielu domach kultury na terenie Wielkopolski.
koncepcja i scenariusz: Karolina Ociepka, Milena Konopińska, Ewa Płotka, Przemek Mazurek
Walenty: Krzysztof Dziuba
kapela podwórkowa: Przemek Mazurek (gitara, śpiew), Szymon Żurowski (skrzypce), Ewa Płotka (narracja)
opracowanie muzyczne: Przemek Mazurek
dialogi: Tatiana Woźniak
scenografia: Anna Kaźmierak Miło to widzieć
fotografie: Marianna Łakomy Mikromomenty
Bilety:
normalny – 25 zł; ulgowy* – 20 zł
*Bilety ulgowe przysługują uczniom, studentom, emerytom i rencistom.
Spektakl skierowany jest do dzieci i/lub rodzin z dziećmi, zakłada wiele elementów interakcji oraz jest wieńczony rodzinną potańcówką.
Spektakl powstał na zamówienie Bramy Poznania ICHOT oraz towarzyszył premierze książki „Koziołki, rury i czarcie ogony”, wydanej w ramach projektu „Poznański Szlak Legend dla Dzieci”. Ponadto był dotychczas prezentowany m.in. w Teatrze Nowym w Poznaniu oraz w wielu domach kultury na terenie Wielkopolski.
koncepcja i scenariusz: Karolina Ociepka, Milena Konopińska, Ewa Płotka, Przemek Mazurek
Walenty: Krzysztof Dziuba
kapela podwórkowa: Przemek Mazurek (gitara, śpiew), Szymon Żurowski (skrzypce), Ewa Płotka (narracja)
opracowanie muzyczne: Przemek Mazurek
dialogi: Tatiana Woźniak
scenografia: Anna Kaźmierak Miło to widzieć
fotografie: Marianna Łakomy Mikromomenty
Bilety:
normalny – 25 zł; ulgowy* – 20 zł
*Bilety ulgowe przysługują uczniom, studentom, emerytom i rencistom.
28 DNI PÓŹNIEJ | BRITISH FILM FESTIVAL 2025
[PL]
23 lata temu Danny Boyle, reżyser doceniony za TRAINSPOTTING i Alex Garland, miłośnik horrorów George’a A. Romero, postanowili reanimować podgatunek zombie horrorów. Owocem ich pracy stał się film 28 DNI PÓŹNIEJ z przełomową dla Cilliana Murphy’ego rolą, szwędającego się po opustoszałym Londynie w szpitalnych ciuchach. Pokaz w ramach OUTSIDE THE BOX jest doskonałą okazją do głębokiego wkroczenia w postapokaliptyczny świat toczony wirusem agresji, w którym przetrwanie stawia się wyżej od własnego człowieczeństwa.
Geneza epidemii bierze się z paradoksalnie szlachetnej interwencji aktywistów, którzy włamują się do laboratorium, aby uratować zwierzęta poddawane eksperymentów. Nie wiedzą jednak, że przetrzymywane tam szympansy są nośnikami wirusa powodującego niekontrolowaną agresję i transmitowanego przez kontakt z krwią zarażonego. Wystarczy 28 dni, aby cywilizacja w Wielkiej Brytanii upadła. W takiej rzeczywistości budzi się Jim (Cillian Murphy), gdy opuszcza londyński szpital. Rozpoczyna się jego walka o przetrwanie, w której towarzyszy mu Selena (Naomie Harris).
Możliwe, że nikt tak nie zatrząsnął światem zombie horrorów jak Danny Boyle, po wybitnym filmie George’a A. Romero. Z filmu twórcy TRAINSPOTTING wysypują się szybcy i wściekli zarażeni, z których oczu bije żądza krwi i chaosu. Jednak największego zagrożenia dla ludzkości Boyle nie upatruje w pozbawionych kontroli zombiakach, tylko w tym, na jakie tory apokalipsa sprowadza ludzkość. Nowy świat jest pozbawiony nadzoru, bezpieczeństwa i empatii, ponieważ priorytetem staje się przetrwanie w ekstremalnych warunkach. Czy ocaleją tylko najsilniejsi, którzy odrzucą wartości stanowiące o tym, że jesteśmy ludźmi? Wbrew pozorom horror Boyle’a jest bardziej zaangażowany społecznie niż można zakładać, a w czasach nasilonej polaryzacji społeczeństwa, w której zanika altruizm, 28 DNI PÓŹNIEJ niezmiennie pozostaje poważnym ostrzeżeniem.
[ENG]
Twenty-three years ago, Danny Boyle, the acclaimed director of TRAINSPOTTING, and Alex Garland, a devotee of George A. Romero’s horror legacy, set out to breathe new life into the zombie subgenre. The result was the film 28 DAYS LATER, with Cillian Murphy in a breakthrough role as Jim, wandering through a deserted London in hospital clothes.
Shown here as part of OUTSIDE THE BOX section, the film is a chance to plunge headlong into a post-apocalyptic Britain ravaged by the Rage virus, where survival takes precedence over humanity itself.
The outbreak is sparked by a seemingly noble act: animal rights activists break into a laboratory to liberate abused test subjects, unaware that the chimpanzees inside are infected with a virus that triggers uncontrollable aggression, transmitted through contact with a single drop of blood. Within 28 days, British society collapses. Into this world awakens Jim (Murphy), stepping out of a silent London hospital to find himself in a country torn apart. His fight for survival begins, joined by Selena (Naomie Harris).
Few filmmakers have shaken up the zombie horror as radically as Boyle did, following in the footsteps of Romero. From TRAINSPOTTING creator comes the fast, feral infected, eyes blazing with bloodlust and chaos.
Yet Boyle does not focus on the rabid zombie hordes, but on what happens to human beings when civilisation falls away – when the old structures of safety, order and compassion vanish, leaving only brutal choices in their wake. Will only the strongest survive, those willing to abandon the very values that make us human?
Far from being a mere horror flick, Boyle’s film carries a searing social critique. In an age marked by polarisation and the erosion of altruism, 28 DAYS LATER still strikes a chillingly relevant note: a stark warning dressed in apocalyptic terror.
23 lata temu Danny Boyle, reżyser doceniony za TRAINSPOTTING i Alex Garland, miłośnik horrorów George’a A. Romero, postanowili reanimować podgatunek zombie horrorów. Owocem ich pracy stał się film 28 DNI PÓŹNIEJ z przełomową dla Cilliana Murphy’ego rolą, szwędającego się po opustoszałym Londynie w szpitalnych ciuchach. Pokaz w ramach OUTSIDE THE BOX jest doskonałą okazją do głębokiego wkroczenia w postapokaliptyczny świat toczony wirusem agresji, w którym przetrwanie stawia się wyżej od własnego człowieczeństwa.
Geneza epidemii bierze się z paradoksalnie szlachetnej interwencji aktywistów, którzy włamują się do laboratorium, aby uratować zwierzęta poddawane eksperymentów. Nie wiedzą jednak, że przetrzymywane tam szympansy są nośnikami wirusa powodującego niekontrolowaną agresję i transmitowanego przez kontakt z krwią zarażonego. Wystarczy 28 dni, aby cywilizacja w Wielkiej Brytanii upadła. W takiej rzeczywistości budzi się Jim (Cillian Murphy), gdy opuszcza londyński szpital. Rozpoczyna się jego walka o przetrwanie, w której towarzyszy mu Selena (Naomie Harris).
Możliwe, że nikt tak nie zatrząsnął światem zombie horrorów jak Danny Boyle, po wybitnym filmie George’a A. Romero. Z filmu twórcy TRAINSPOTTING wysypują się szybcy i wściekli zarażeni, z których oczu bije żądza krwi i chaosu. Jednak największego zagrożenia dla ludzkości Boyle nie upatruje w pozbawionych kontroli zombiakach, tylko w tym, na jakie tory apokalipsa sprowadza ludzkość. Nowy świat jest pozbawiony nadzoru, bezpieczeństwa i empatii, ponieważ priorytetem staje się przetrwanie w ekstremalnych warunkach. Czy ocaleją tylko najsilniejsi, którzy odrzucą wartości stanowiące o tym, że jesteśmy ludźmi? Wbrew pozorom horror Boyle’a jest bardziej zaangażowany społecznie niż można zakładać, a w czasach nasilonej polaryzacji społeczeństwa, w której zanika altruizm, 28 DNI PÓŹNIEJ niezmiennie pozostaje poważnym ostrzeżeniem.
[ENG]
Twenty-three years ago, Danny Boyle, the acclaimed director of TRAINSPOTTING, and Alex Garland, a devotee of George A. Romero’s horror legacy, set out to breathe new life into the zombie subgenre. The result was the film 28 DAYS LATER, with Cillian Murphy in a breakthrough role as Jim, wandering through a deserted London in hospital clothes.
Shown here as part of OUTSIDE THE BOX section, the film is a chance to plunge headlong into a post-apocalyptic Britain ravaged by the Rage virus, where survival takes precedence over humanity itself.
The outbreak is sparked by a seemingly noble act: animal rights activists break into a laboratory to liberate abused test subjects, unaware that the chimpanzees inside are infected with a virus that triggers uncontrollable aggression, transmitted through contact with a single drop of blood. Within 28 days, British society collapses. Into this world awakens Jim (Murphy), stepping out of a silent London hospital to find himself in a country torn apart. His fight for survival begins, joined by Selena (Naomie Harris).
Few filmmakers have shaken up the zombie horror as radically as Boyle did, following in the footsteps of Romero. From TRAINSPOTTING creator comes the fast, feral infected, eyes blazing with bloodlust and chaos.
Yet Boyle does not focus on the rabid zombie hordes, but on what happens to human beings when civilisation falls away – when the old structures of safety, order and compassion vanish, leaving only brutal choices in their wake. Will only the strongest survive, those willing to abandon the very values that make us human?
Far from being a mere horror flick, Boyle’s film carries a searing social critique. In an age marked by polarisation and the erosion of altruism, 28 DAYS LATER still strikes a chillingly relevant note: a stark warning dressed in apocalyptic terror.
28 LAT PÓŹNIEJ | BRITISH FILM FESTIVAL 2025
[PL]
Danny Boyle, doceniony w ostatnich latach za SLUMDOG. MILIONER Z ULICY (10 nominacji do Oscara) i 127 GODZIN, powraca do świata wściekłych zombiaków. W 28 LAT PÓŹNIEJ pokazuje, gdzie ludzkość zawędrowała po apokaliptycznych wydarzeniach z oryginału z 2002 roku. Boyle ponownie łączy siły z Alexem Garlandem – równie głośne nazwisko we współczesnym kinie za sprawą EX MACHINY i CIVIL WAR – aby opowiedzieć nie tylko o zgliszczach odizolowanej Wielkiej Brytanii, ale przede wszystkim o chłopaku, który musi dorosnąć szybciej, gdy samotnie podejmuje się misji ratunkowej. Choć nie brakuje zarażonych zombie wypluwających z siebie hektolitry krwi, to Boyle oferuje więcej niż postapokaliptyczny film grozy. Sercem 28 LAT PÓŹNIEJ okazuje się intymna relacja matki i syna, pielęgnujących swoją bliskość w świecie pełnym drapieżników.
Spike’a (świetny debiutant Alfie Williams) poznajemy na inicjacyjnej wyprawie z ojcem (Aaron Taylor-Johnson), na której po raz pierwszy opuszcza wyspę zapewniającą przetrwańcom bezpieczeństwo. To dla niego okazja, aby wykazać się odwagą w duchu stereotypowej męskości, czyli będąc bezwzględnym, nieczującym strachu eliminatorem zombie. Jednak prawdziwym heroizmem wykazuje się, gdy postanawia ocalić Islę, swoją matkę (Jodie Comer). Trawi ją nieznana choroba, a w bezpiecznej przystani brakuje lekarza, który mógłby jej pomóc. Spike opuszcza ojca, który już spisał Islę na straty i rusza z matką na ląd, aby znaleźć jej ostatnią nadzieję – Dr Iana Kelsona (Ralph Fiennes) uznanego za ekscentryka.
Młody bohater reprezentuje pokolenie, którego siła tkwi w silnym uczuciu motywującym do ryzykownego działania. To melancholijna historia coming-of-age pod płaszczykiem survivalu, w której większym wyzwaniem od walki z zombie jest pogodzenie się ze stratą i zachowanie swojego człowieczeństwa, gdy cały świat trąbi o tym, że jest to niemożliwe. 28 LAT PÓŹNIEJ aktualizuje refleksje z oryginału z 2002 roku, w szczególności w kontekście Brexitu, epidemii COVID-19 i przybierających na sile nacjonalizmów.
[ENG]
Danny Boyle, acclaimed in recent years for SLUMDOG MILLIONAIRE (10 Oscar nominations) and 127 HOURS, returns to the world of rabid zombies. With 28 YEARS LATER, he picks up the story two decades on from the apocalyptic events of the 2002 original. Boyle once again joins forces with Alex Garland – an equally big name in contemporary cinema thanks to EX MACHINA and CIVIL WAR – to explore not just the wreckage of an isolated Britain, but above all the journey of a boy forced to grow up too soon when he sets out on a perilous rescue mission. Although there is no shortage of infected zombies spewing litres of blood, Boyle offers more than just a post-apocalyptic horror film. At the heart of 28 WEEKS LATER is the intimate relationship between a mother and son, fighting to preserve their closeness, in a world full of predators.
We meet Spike (a superb debut from Alfie Williams) on an initiatory journey with his father (Aaron Taylor-Johnson), leaving their island sanctuary that provides safety for the survivors for the very first time. That is an opportunity for him to prove his courage in the spirit of stereotypical masculinity, i.e. by being a ruthless, fearless zombie eliminator. But true heroism emerges when he chooses instead to save his mother, Isla (Jodie Comer). She is suffering from an unknown disease, and there is no doctor in the safe haven who can help her. With his father already resigned to her fate, Spike defies him and sets out across the mainland with Isla in search of their last hope – the eccentric Dr Ian Kelson (Ralph Fiennes).
This young protagonist represents a generation whose strength lies in a powerful feeling that motivates them to take risks. Beneath the survival horror trappings, this is a haunting coming-of-age tale, where the greater challenge lies not in fighting off the infected, but in learning to live with loss and to hold on to humanity when the world insists that it is impossible.
28 YEARS LATER reframes the questions raised by the 2002 original, resonating all the more sharply today in the wake of Brexit, the COVID-19 pandemic and rising nationalism.
Danny Boyle, doceniony w ostatnich latach za SLUMDOG. MILIONER Z ULICY (10 nominacji do Oscara) i 127 GODZIN, powraca do świata wściekłych zombiaków. W 28 LAT PÓŹNIEJ pokazuje, gdzie ludzkość zawędrowała po apokaliptycznych wydarzeniach z oryginału z 2002 roku. Boyle ponownie łączy siły z Alexem Garlandem – równie głośne nazwisko we współczesnym kinie za sprawą EX MACHINY i CIVIL WAR – aby opowiedzieć nie tylko o zgliszczach odizolowanej Wielkiej Brytanii, ale przede wszystkim o chłopaku, który musi dorosnąć szybciej, gdy samotnie podejmuje się misji ratunkowej. Choć nie brakuje zarażonych zombie wypluwających z siebie hektolitry krwi, to Boyle oferuje więcej niż postapokaliptyczny film grozy. Sercem 28 LAT PÓŹNIEJ okazuje się intymna relacja matki i syna, pielęgnujących swoją bliskość w świecie pełnym drapieżników.
Spike’a (świetny debiutant Alfie Williams) poznajemy na inicjacyjnej wyprawie z ojcem (Aaron Taylor-Johnson), na której po raz pierwszy opuszcza wyspę zapewniającą przetrwańcom bezpieczeństwo. To dla niego okazja, aby wykazać się odwagą w duchu stereotypowej męskości, czyli będąc bezwzględnym, nieczującym strachu eliminatorem zombie. Jednak prawdziwym heroizmem wykazuje się, gdy postanawia ocalić Islę, swoją matkę (Jodie Comer). Trawi ją nieznana choroba, a w bezpiecznej przystani brakuje lekarza, który mógłby jej pomóc. Spike opuszcza ojca, który już spisał Islę na straty i rusza z matką na ląd, aby znaleźć jej ostatnią nadzieję – Dr Iana Kelsona (Ralph Fiennes) uznanego za ekscentryka.
Młody bohater reprezentuje pokolenie, którego siła tkwi w silnym uczuciu motywującym do ryzykownego działania. To melancholijna historia coming-of-age pod płaszczykiem survivalu, w której większym wyzwaniem od walki z zombie jest pogodzenie się ze stratą i zachowanie swojego człowieczeństwa, gdy cały świat trąbi o tym, że jest to niemożliwe. 28 LAT PÓŹNIEJ aktualizuje refleksje z oryginału z 2002 roku, w szczególności w kontekście Brexitu, epidemii COVID-19 i przybierających na sile nacjonalizmów.
[ENG]
Danny Boyle, acclaimed in recent years for SLUMDOG MILLIONAIRE (10 Oscar nominations) and 127 HOURS, returns to the world of rabid zombies. With 28 YEARS LATER, he picks up the story two decades on from the apocalyptic events of the 2002 original. Boyle once again joins forces with Alex Garland – an equally big name in contemporary cinema thanks to EX MACHINA and CIVIL WAR – to explore not just the wreckage of an isolated Britain, but above all the journey of a boy forced to grow up too soon when he sets out on a perilous rescue mission. Although there is no shortage of infected zombies spewing litres of blood, Boyle offers more than just a post-apocalyptic horror film. At the heart of 28 WEEKS LATER is the intimate relationship between a mother and son, fighting to preserve their closeness, in a world full of predators.
We meet Spike (a superb debut from Alfie Williams) on an initiatory journey with his father (Aaron Taylor-Johnson), leaving their island sanctuary that provides safety for the survivors for the very first time. That is an opportunity for him to prove his courage in the spirit of stereotypical masculinity, i.e. by being a ruthless, fearless zombie eliminator. But true heroism emerges when he chooses instead to save his mother, Isla (Jodie Comer). She is suffering from an unknown disease, and there is no doctor in the safe haven who can help her. With his father already resigned to her fate, Spike defies him and sets out across the mainland with Isla in search of their last hope – the eccentric Dr Ian Kelson (Ralph Fiennes).
This young protagonist represents a generation whose strength lies in a powerful feeling that motivates them to take risks. Beneath the survival horror trappings, this is a haunting coming-of-age tale, where the greater challenge lies not in fighting off the infected, but in learning to live with loss and to hold on to humanity when the world insists that it is impossible.
28 YEARS LATER reframes the questions raised by the 2002 original, resonating all the more sharply today in the wake of Brexit, the COVID-19 pandemic and rising nationalism.
AMELIA | SENIOR W MUZIE
Nominowany do pięciu Oscarów kultowy film Jean-Pierre Jeuneta. Tytułowa bohaterka, żyjąca w Paryżu z głową w chmurach, podejmuje się misji uszczęśliwiania innych. Niebawem poznaje równie nieśmiałego Nino, którego darzy coraz większym uczuciem. Baśniowa, zabawna opowieść uważna na małe rzeczy i spełnianie swoich marzeń.
ANEMONE | BRITISH FILM FESTIVAL 2025
[PL]
Bezprecedensowe wydarzenie drugiej edycji British Film Festival: pierwszy w Polsce pokaz ANEMONE, reżyserskiego debiutu Ronana Day-Lewisa, w którym po latach milczenia na ekran powraca jego ojciec, legendarny Daniel Day-Lewis.
Po ogłoszeniu przejścia na aktorską emeryturę po NICI WIDMO trudno było pogodzić się z utratą jednego z najwybitniejszych talentów w swoim fachu. Udział w reżyserskim debiucie syna uznać można za symboliczny gest, dialog między pokoleniami i przekazanie artystycznej pałeczki. Cieszy też ekranowa obecność Seana Beana i Samanthy Morton.
Sam film to gęsty, hipnotyzujący dramat psychologiczny o kruchości pamięci i rodzinnych sekretach, które zatruwają teraźniejszość. Opowieść o izolacji, konfrontacji z przeszłością i próbie zrozumienia, gdzie kończy się prawda, a zaczyna iluzja.
Ronan Day-Lewis - dotychczas malarz - udowadnia, że ma własny, dojrzały głos, a jego debiut to kino precyzyjne i wizualnie dopracowane. Nad scenariuszem pracował razem z ojcem, a szczegóły filmu owiane są tajemnicą. Zapraszamy do jej odkrycia.
[ENG]
An unprecedented event at the second edition of the British Film Festival: the first-ever screening in Poland of ANEMONE, the directorial debut of Ronan Day-Lewis, marking the return to the screen after years of silence of his father, the legendary Daniel Day-Lewis.
Following his announcement of retirement from acting after PHANTOM THREAD, it was hard to come to terms with the loss of one of the most outstanding talents of his generation. His participation in his son’s directorial debut can be considered a symbolic gesture, a dialogue between generations, and the passing of the artistic baton. The screen presence of Sean Bean and Samantha Morton is also a delight.
The film itself is a dense, mesmerising psychological drama about the fragility of memory and family secrets that poison the present. It is a story about isolation, confrontation with the past and an attempt to understand where truth ends and illusion begins.
Ronan Day-Lewis, previously a painter, proves that he has his own mature voice, and his debut is a precise and visually refined film. He worked on the script together with his father, and the details of the film are shrouded in mystery. We invite you to discover it.
Bezprecedensowe wydarzenie drugiej edycji British Film Festival: pierwszy w Polsce pokaz ANEMONE, reżyserskiego debiutu Ronana Day-Lewisa, w którym po latach milczenia na ekran powraca jego ojciec, legendarny Daniel Day-Lewis.
Po ogłoszeniu przejścia na aktorską emeryturę po NICI WIDMO trudno było pogodzić się z utratą jednego z najwybitniejszych talentów w swoim fachu. Udział w reżyserskim debiucie syna uznać można za symboliczny gest, dialog między pokoleniami i przekazanie artystycznej pałeczki. Cieszy też ekranowa obecność Seana Beana i Samanthy Morton.
Sam film to gęsty, hipnotyzujący dramat psychologiczny o kruchości pamięci i rodzinnych sekretach, które zatruwają teraźniejszość. Opowieść o izolacji, konfrontacji z przeszłością i próbie zrozumienia, gdzie kończy się prawda, a zaczyna iluzja.
Ronan Day-Lewis - dotychczas malarz - udowadnia, że ma własny, dojrzały głos, a jego debiut to kino precyzyjne i wizualnie dopracowane. Nad scenariuszem pracował razem z ojcem, a szczegóły filmu owiane są tajemnicą. Zapraszamy do jej odkrycia.
[ENG]
An unprecedented event at the second edition of the British Film Festival: the first-ever screening in Poland of ANEMONE, the directorial debut of Ronan Day-Lewis, marking the return to the screen after years of silence of his father, the legendary Daniel Day-Lewis.
Following his announcement of retirement from acting after PHANTOM THREAD, it was hard to come to terms with the loss of one of the most outstanding talents of his generation. His participation in his son’s directorial debut can be considered a symbolic gesture, a dialogue between generations, and the passing of the artistic baton. The screen presence of Sean Bean and Samantha Morton is also a delight.
The film itself is a dense, mesmerising psychological drama about the fragility of memory and family secrets that poison the present. It is a story about isolation, confrontation with the past and an attempt to understand where truth ends and illusion begins.
Ronan Day-Lewis, previously a painter, proves that he has his own mature voice, and his debut is a precise and visually refined film. He worked on the script together with his father, and the details of the film are shrouded in mystery. We invite you to discover it.
ANIMAL FARM (10+) | BRITISH FILM FESTIVAL 2025
15.11 | godz. 12:30 | seans z lektorem PL na żywo (dla dorosłych widzów dostępne napisy PL i słuchawki z oryginalną ścieżką językową)
16.11 | godz. 13:00 | seans z napisami PL
[PL]
Długo wyczekiwana animowana adaptacja klasyki George’a Orwella w reżyserii Andy’ego Serkisa. Zwierzęta buntują się przeciwko ludziom, tworząc własną wspólnotę, lecz marzenie o równości szybko zostaje wystawione na próbę. Mądra i nie pozbawiona humoru współczesna opowieść o władzy i manipulacji.
Czternaście lat po narodzinach pomysłu na adpatcję Andy Serkis – reżyser i aktor znany z roli Golluma – prezentuje długo wyczekiwaną animowaną wersję klasycznej powieści George’a Orwella. FOLWARK ZWIERZĘCY to historia grupy zwierząt, które buntują się przeciwko farmerowi, marząc o równej i sprawiedliwej wspólnocie. Początkowa utopia szybko jednak zaczyna się chwiać, gdy ambicje i żądza władzy wkradają się do nowego porządku.
Serkis przenosi orwellowską satyrę we współczesność, zamieniając ją w opowieść o pokusach kapitalizmu, konsumpcjonizmu i populizmu. Orwell, posługując się przypowieścią o zwierzętach, w przystępny sposób ukazał mechanizmy władzy i manipulacji. Serkis świadomie nawiązuje do tej tradycji, nadając klasycznej fabule nowy ton i sens oraz stawiając w centrum historii Lucky’ego – młode prosię, rozdarte między różnymi wzorcami i próbujące zdecydować, jakimi wartościami chce się kierować. Spojrzenie na wydarzenia oczami młodego, wrażliwego bohatera wzmacnia emocjonalny wymiar opowieści i oferuje pozytywną perspektywę. Choć historia często zatacza koło, to właśnie młode pokolenie może stać się źródłem zmiany.
Doskonale dopracowana animacja kontrastuje baśniowy obraz farmy z coraz bardziej skomplikowaną rzeczywistością. Serkis podkreśla, że ta historia musiała zostać opowiedziana właśnie poprzez animację – by nadać jej lekkość, oderwać od dosłowności i zachować perspektywę niewinności w świecie rosnącego niepokoju. Film obok poważnych refleksji wprowadza lekki, familijny ton oraz elementy slapstickowego humoru. Utrzymanie tej delikatnej równowagi, która przemówi do widzów w każdym wieku było jednym z największych wyzwań dla twórców filmu.
W obsadzie głosowej występują m.in. Seth Rogen, Gaten Matarazzo, Laverne Cox, Glenn Close i Kieran Culkin. FOLWARK ZWIERZĘCY to przystępna, a zarazem prowokująca do myślenia lekcja o narodzinach autorytaryzmów, sile wspólnoty, wartości pracy i potrzebie uważności na przejawy dzielenia innych na lepszych i gorszych. Uniwersalne przestrogi pozostają dziś niezwykle aktualne. Andy Serkis z powodzeniem oswaja młodych widzów z tematami trudnymi nawet dla dorosłych. Film miał światową premierę na Festiwalu Filmów Animowanych w Annecy i został zaprezentowany w tegorocznej selekcji BFI London Film Festival. Na British Film Festival odbędą się jego pierwsze pokazy w Polsce.
[ENG]
The long-awaited animated adaptation of George Orwell’s timeless classic, directed by Andy Serkis. When a group of farm animals rise against their human masters to create a fair and equal society, their dream of freedom is soon put to the test. A wise and gently humorous modern parable about power, corruption and manipulation.
Fourteen years after first conceiving the project, Andy Serkis - the acclaimed actor and director best known for his role as Gollum - brings to life his long-awaited animated version of Orwell’s Animal Farm. The story follows a group of animals who rebel against their farmer, dreaming of a just and equal community. Yet their utopia begins to crumble as ambition and the hunger for power infect the new order.
Serkis reimagines Orwell’s satire for the present day, turning it into a reflection on the temptations of capitalism, consumerism and populism. Orwell’s original allegory exposed the mechanisms of power and manipulation in a form both accessible and profound; Serkis honours that legacy while giving it a contemporary resonance. At the heart of his adaptation stands Lucky – a young pig, torn between competing ideals, searching for his own moral compass. Seeing the events through Lucky’s eyes brings a new emotional depth and a glimmer of hope: even if history often repeats itself, it is the younger generation that may ultimately bring change.
The beautifully crafted animation contrasts the fairy-tale charm of the farm with the growing complexity of its political reality. Serkis insists that this story had to be told through animation - to give it lightness, detach it from literalism and preserve a perspective of innocence in a world of growing anxiety. Alongside serious reflections, the film introduces a light, family-friendly tone and elements of slapstick humour. Maintaining this delicate balance, which will appeal to viewers of all ages, was one of the biggest challenges for the filmmakers.
The voice cast includes Seth Rogen, Gaten Matarazzo, Laverne Cox, Glenn Close, and Kieran Culkin. ANIMAL FARM is an accessible yet thought-provoking lesson about the birth of authoritarianism, the power of community, the value of work, and the need to be mindful of dividing others into better and worse. These universal warnings remain urgently relevant today. Andy Serkis successfully familiarises young viewers with topics that are difficult even for adults.
The film had its world premiere at the Annecy International Animation Film Festival and was part of this year's selection at the BFI London Film Festival. The British Film Festival proudly hosts the first Polish screenings of ANIMAL FARM.
16.11 | godz. 13:00 | seans z napisami PL
[PL]
Długo wyczekiwana animowana adaptacja klasyki George’a Orwella w reżyserii Andy’ego Serkisa. Zwierzęta buntują się przeciwko ludziom, tworząc własną wspólnotę, lecz marzenie o równości szybko zostaje wystawione na próbę. Mądra i nie pozbawiona humoru współczesna opowieść o władzy i manipulacji.
Czternaście lat po narodzinach pomysłu na adpatcję Andy Serkis – reżyser i aktor znany z roli Golluma – prezentuje długo wyczekiwaną animowaną wersję klasycznej powieści George’a Orwella. FOLWARK ZWIERZĘCY to historia grupy zwierząt, które buntują się przeciwko farmerowi, marząc o równej i sprawiedliwej wspólnocie. Początkowa utopia szybko jednak zaczyna się chwiać, gdy ambicje i żądza władzy wkradają się do nowego porządku.
Serkis przenosi orwellowską satyrę we współczesność, zamieniając ją w opowieść o pokusach kapitalizmu, konsumpcjonizmu i populizmu. Orwell, posługując się przypowieścią o zwierzętach, w przystępny sposób ukazał mechanizmy władzy i manipulacji. Serkis świadomie nawiązuje do tej tradycji, nadając klasycznej fabule nowy ton i sens oraz stawiając w centrum historii Lucky’ego – młode prosię, rozdarte między różnymi wzorcami i próbujące zdecydować, jakimi wartościami chce się kierować. Spojrzenie na wydarzenia oczami młodego, wrażliwego bohatera wzmacnia emocjonalny wymiar opowieści i oferuje pozytywną perspektywę. Choć historia często zatacza koło, to właśnie młode pokolenie może stać się źródłem zmiany.
Doskonale dopracowana animacja kontrastuje baśniowy obraz farmy z coraz bardziej skomplikowaną rzeczywistością. Serkis podkreśla, że ta historia musiała zostać opowiedziana właśnie poprzez animację – by nadać jej lekkość, oderwać od dosłowności i zachować perspektywę niewinności w świecie rosnącego niepokoju. Film obok poważnych refleksji wprowadza lekki, familijny ton oraz elementy slapstickowego humoru. Utrzymanie tej delikatnej równowagi, która przemówi do widzów w każdym wieku było jednym z największych wyzwań dla twórców filmu.
W obsadzie głosowej występują m.in. Seth Rogen, Gaten Matarazzo, Laverne Cox, Glenn Close i Kieran Culkin. FOLWARK ZWIERZĘCY to przystępna, a zarazem prowokująca do myślenia lekcja o narodzinach autorytaryzmów, sile wspólnoty, wartości pracy i potrzebie uważności na przejawy dzielenia innych na lepszych i gorszych. Uniwersalne przestrogi pozostają dziś niezwykle aktualne. Andy Serkis z powodzeniem oswaja młodych widzów z tematami trudnymi nawet dla dorosłych. Film miał światową premierę na Festiwalu Filmów Animowanych w Annecy i został zaprezentowany w tegorocznej selekcji BFI London Film Festival. Na British Film Festival odbędą się jego pierwsze pokazy w Polsce.
[ENG]
The long-awaited animated adaptation of George Orwell’s timeless classic, directed by Andy Serkis. When a group of farm animals rise against their human masters to create a fair and equal society, their dream of freedom is soon put to the test. A wise and gently humorous modern parable about power, corruption and manipulation.
Fourteen years after first conceiving the project, Andy Serkis - the acclaimed actor and director best known for his role as Gollum - brings to life his long-awaited animated version of Orwell’s Animal Farm. The story follows a group of animals who rebel against their farmer, dreaming of a just and equal community. Yet their utopia begins to crumble as ambition and the hunger for power infect the new order.
Serkis reimagines Orwell’s satire for the present day, turning it into a reflection on the temptations of capitalism, consumerism and populism. Orwell’s original allegory exposed the mechanisms of power and manipulation in a form both accessible and profound; Serkis honours that legacy while giving it a contemporary resonance. At the heart of his adaptation stands Lucky – a young pig, torn between competing ideals, searching for his own moral compass. Seeing the events through Lucky’s eyes brings a new emotional depth and a glimmer of hope: even if history often repeats itself, it is the younger generation that may ultimately bring change.
The beautifully crafted animation contrasts the fairy-tale charm of the farm with the growing complexity of its political reality. Serkis insists that this story had to be told through animation - to give it lightness, detach it from literalism and preserve a perspective of innocence in a world of growing anxiety. Alongside serious reflections, the film introduces a light, family-friendly tone and elements of slapstick humour. Maintaining this delicate balance, which will appeal to viewers of all ages, was one of the biggest challenges for the filmmakers.
The voice cast includes Seth Rogen, Gaten Matarazzo, Laverne Cox, Glenn Close, and Kieran Culkin. ANIMAL FARM is an accessible yet thought-provoking lesson about the birth of authoritarianism, the power of community, the value of work, and the need to be mindful of dividing others into better and worse. These universal warnings remain urgently relevant today. Andy Serkis successfully familiarises young viewers with topics that are difficult even for adults.
The film had its world premiere at the Annecy International Animation Film Festival and was part of this year's selection at the BFI London Film Festival. The British Film Festival proudly hosts the first Polish screenings of ANIMAL FARM.
ANIMUZA | KOSZMARYNKI | HALLOWEENOWY POKAZ ANIMOWANYCH HORRORÓW
Pokaz animowanych krótkometrażowych horrorów pełnych surrealizmu, mroku i niepokoju. Przeznaczony jest dla wszystkich po 18 roku życia, którzy lubią się bać. Kuratorką pokazu jest Tessa Moult-Milewska.
Czas: 69 min.
Ograniczenie wiekowe: 18+
Program:
Carne de dios, dir. Patricio Plaza, 2022, 21’9’’
XVII-wieczny Meksyk. Hiszpański zakonnik zapada na chorobę i zostaje zabrany przez swojego rdzennie pochodzącego ucznia do domu miejscowego uzdrowiciela. Ten leczy go przy pomocy pradawnego rytuału, obejmującego m.in. rytualne użycie grzybów, co wywołuje u zakonnika halucynacyjną i transformacyjną wizję. Film eksploruje kolonialną przemoc, religię i władzę poprzez mroczną, ludową estetykę horroru.
Scale, dir. Joseph Pierce, 6’
Will jest dręczony przez uzależnienie od narkotyków i zaczyna tracić kontakt z rzeczywistością. Podczas jazdy autostradą postrzega otoczenie w zaburzonych proporcjach i próbuje odtworzyć, jak jego życie rozpadło się na kawałki. Dzięki połączeniu rotoskopowej animacji i surrealistycznych zniekształceń wizualnych film ukazuje jego upadek i zatarcie granic między światem wewnętrznym a zewnętrznym.
Dead red kite, dir. Finn Robert-Morgan, 4’
Krótkometrażowy horror animowany o nastolatku, który uparcie chce urządzić ptakowi pogrzeb. Okazuje się jednak, że ptak może wcale nie być tak martwy, jak się wydaje.
Nasty videos, dir. Alice & Ren Sanders White, 7’13’’
Lata 80. XX wieku. Rada Cenzury wraz ze swoją armią obywatelskich nadgorliwców chroni brytyjskie salony przed największym zagrożeniem dla higieny społecznej, jakie kiedykolwiek widziała ojczyzna: OBRZYDLIWE FILMY. Wysysają mózg. Deprawują dzieci. Zamieniają cię w OBRZYDLIWEGO CZŁOWIEKA!
Canard, dir. Elie Chapuis, 2023, 9’6’’
Władimir i Olga hodują kaczki na małej, odizolowanej farmie na wsi. Marzą o dziecku, lecz to oczekiwanie wkrótce przemienia się w koszmar.
Worm – IC3PEAK ft. Kim Dracula, dir. Mattis Dovier & Yoann Dovier, 2’
Podczas występu w moskiewskim metrze duet elektroniczny IC3PEAK przywołuje złowrogą istotę: Kim Draculę, objawiającego się pod postacią gigantycznego robaka. Spektakl przeradza się w surrealistyczny, mroczny rytuał.
Hades, dir. Mattis Dovier & Yoann Dovier, 5’30’’
Hades, władca piekieł, zostaje przebudzony przez głód i wyrusza na ziemię, by pożywiać się duszami zmarłych. Na powierzchni spotyka ludzi, którzy zaczynają go ścigać. Chroni się w podziemiach, lecz tam zostaje pojmany i torturowany. Z jego wnętrzności rodzi się potomstwo, które podporządkowuje sobie ludzi. W piekle wybucha chaos, a nowy byt udaje się na ziemię, by polować na dusze. Hades i ludzie zostają pozostawieni własnemu tragicznemu losowi.
A Wish Beyond Death, dir. Anna Maria Leventi, 5’
Wywiad ze skromnym listonoszem, który na co dzień roznosi listy na Pustynnych Wzgórzach. Jest on pytany o kobietę, która zmarła w niewyjaśnionych okolicznościach. Listonosz jest pierwszą osobą, która znalazła jej ciało.
Les Bêtes, dir. Michael Granberry, 9’21’’
Tajemniczy królik z zestawem magicznych kluczy gromadzi zastęp dziwnych stworzeń, by zabawić nikczemnego króla i jego dekadencki dwór. To mroczna, poklatkowa animacji fantasy inspirowana twórczością Władysława Starewicza.
Joko, dir. Izabela Plucińska, 15’
To pełna absurdalnego humoru i makabry groteskowa wizja wiecznego wyzysku i dominacji człowieka nad człowiekiem. W tej opowieści o dominacji mężczyzna, utrzymujący rodzinę ze śmieciowej posady, jest rozdarty między godnością a pieniędzmi. Ciężar pracy spoczywa dosłownie na jego plecach, ponieważ wymaga się od niego, by niósł bliskich przez miasto na plecach.
Czas: 69 min.
Ograniczenie wiekowe: 18+
Program:
Carne de dios, dir. Patricio Plaza, 2022, 21’9’’
XVII-wieczny Meksyk. Hiszpański zakonnik zapada na chorobę i zostaje zabrany przez swojego rdzennie pochodzącego ucznia do domu miejscowego uzdrowiciela. Ten leczy go przy pomocy pradawnego rytuału, obejmującego m.in. rytualne użycie grzybów, co wywołuje u zakonnika halucynacyjną i transformacyjną wizję. Film eksploruje kolonialną przemoc, religię i władzę poprzez mroczną, ludową estetykę horroru.
Scale, dir. Joseph Pierce, 6’
Will jest dręczony przez uzależnienie od narkotyków i zaczyna tracić kontakt z rzeczywistością. Podczas jazdy autostradą postrzega otoczenie w zaburzonych proporcjach i próbuje odtworzyć, jak jego życie rozpadło się na kawałki. Dzięki połączeniu rotoskopowej animacji i surrealistycznych zniekształceń wizualnych film ukazuje jego upadek i zatarcie granic między światem wewnętrznym a zewnętrznym.
Dead red kite, dir. Finn Robert-Morgan, 4’
Krótkometrażowy horror animowany o nastolatku, który uparcie chce urządzić ptakowi pogrzeb. Okazuje się jednak, że ptak może wcale nie być tak martwy, jak się wydaje.
Nasty videos, dir. Alice & Ren Sanders White, 7’13’’
Lata 80. XX wieku. Rada Cenzury wraz ze swoją armią obywatelskich nadgorliwców chroni brytyjskie salony przed największym zagrożeniem dla higieny społecznej, jakie kiedykolwiek widziała ojczyzna: OBRZYDLIWE FILMY. Wysysają mózg. Deprawują dzieci. Zamieniają cię w OBRZYDLIWEGO CZŁOWIEKA!
Canard, dir. Elie Chapuis, 2023, 9’6’’
Władimir i Olga hodują kaczki na małej, odizolowanej farmie na wsi. Marzą o dziecku, lecz to oczekiwanie wkrótce przemienia się w koszmar.
Worm – IC3PEAK ft. Kim Dracula, dir. Mattis Dovier & Yoann Dovier, 2’
Podczas występu w moskiewskim metrze duet elektroniczny IC3PEAK przywołuje złowrogą istotę: Kim Draculę, objawiającego się pod postacią gigantycznego robaka. Spektakl przeradza się w surrealistyczny, mroczny rytuał.
Hades, dir. Mattis Dovier & Yoann Dovier, 5’30’’
Hades, władca piekieł, zostaje przebudzony przez głód i wyrusza na ziemię, by pożywiać się duszami zmarłych. Na powierzchni spotyka ludzi, którzy zaczynają go ścigać. Chroni się w podziemiach, lecz tam zostaje pojmany i torturowany. Z jego wnętrzności rodzi się potomstwo, które podporządkowuje sobie ludzi. W piekle wybucha chaos, a nowy byt udaje się na ziemię, by polować na dusze. Hades i ludzie zostają pozostawieni własnemu tragicznemu losowi.
A Wish Beyond Death, dir. Anna Maria Leventi, 5’
Wywiad ze skromnym listonoszem, który na co dzień roznosi listy na Pustynnych Wzgórzach. Jest on pytany o kobietę, która zmarła w niewyjaśnionych okolicznościach. Listonosz jest pierwszą osobą, która znalazła jej ciało.
Les Bêtes, dir. Michael Granberry, 9’21’’
Tajemniczy królik z zestawem magicznych kluczy gromadzi zastęp dziwnych stworzeń, by zabawić nikczemnego króla i jego dekadencki dwór. To mroczna, poklatkowa animacji fantasy inspirowana twórczością Władysława Starewicza.
Joko, dir. Izabela Plucińska, 15’
To pełna absurdalnego humoru i makabry groteskowa wizja wiecznego wyzysku i dominacji człowieka nad człowiekiem. W tej opowieści o dominacji mężczyzna, utrzymujący rodzinę ze śmieciowej posady, jest rozdarty między godnością a pieniędzmi. Ciężar pracy spoczywa dosłownie na jego plecach, ponieważ wymaga się od niego, by niósł bliskich przez miasto na plecach.
BAFTA SHORTS 2025 | BRITISH FILM FESTIVAL 2025
[PL]
Dzięki partnerstwie British Council przedstawiamy filmy krótkometrażowe nominowane do nagrody Brytyjskiej Akademii Sztuk Filmowych i Telewizyjnych (BAFTA) w kategorii dedykowanej krótkiej formie filmowej. W programie zobaczymy cztery filmy niezwykle różnorodne tematycznie, formalnie i gatunkowo: ROCK, PAPER, SCISSORS, MILK, STOMACH BUG oraz THE FLOWERS STAND SILENTLY, WITNESSING.
Gala rozdania nagród BAFTA to najważniejsze branżowe wydarzenie w Wielkiej Brytanii, a statuetka Złotej Maski jest nazywana „Brytyjskim Oscarem”. Brytyjska Akademia wyróżnia produkcje filmowe od 1948 roku, a w latach 60. utworzyła kategorię najlepszego brytyjskiego filmu krótkometrażowego. Wśród największych gwiazd brytyjskich na scenie BAFTA swoje statuetki mogą odbierać twórcy i twórczynie z ograniczonym budżetem, często debiutujący, ale z szalenie ważnym, bezkompromisowym głosem. W tegorocznym zestawieniu również doświadczymy wyjątkowej ekspresji twórczej oraz odważnych opowieści zaangażowanych społecznie i politycznie.
ROCK, PAPER, SCISSORS (reż. Franz Böhm) to zwycięzca w kategorii najlepszy film krótkometrażowy w 2025, z którego bije odwaga w sportretowaniu 17-letniego Ukraińca doświadczającego horroru terrorystycznego państwa rosyjskiego. W kontekście współczesnych wydarzeń geopolitycznych równie porażający jest dokument THE FLOWERS STAND SILENTLY, WITNESSING (reż. Theo Panagopoulos) zbierający archiwalne materiały sprzed prawie stu lat. Daje możliwość doświadczenia Palestyny kwitnącej i zapierającej dech w piersi, w której natura nie została zrównana z ziemią przez kolonialne zapędy Izraela.
Poetycki, przywodzący na myśl poetykę AFTERSUN, dokument MILK (reż. Miranda Stern) nie tylko zbiera szczątkowe wspomnienia o matce reżyserki, ale stanowi również jej terapię i zmierzenie się z zabójczym uzależnieniem narkotykowym.
W końcu STOMACH BUG (reż. Matty Crawford), body horror dopieszczony wizualnie, opowiadający o samotnym ojcu usilnie starającym się, aby być obecnym w życiu swojej córki stopniowo zapominającej o swoich korzeniach.
[ENG]
Thanks to our partnership with the British Council, we are presenting short films nominated for the British Academy of Film and Television Arts (BAFTA) award in the category dedicated to short films. The programme features four movies that are incredibly diverse in terms of theme, form and genre: ROCK, PAPER, SCISSORS, MILK, STOMACH BUG, and THE FLOWERS STAND SILENTLY, WITNESSING.
The BAFTA Awards ceremony is the most prestigious event in the British film industry, and the Golden Mask statuette is often referred to as the “British Oscar.” The British Academy has been recognising outstanding achievements in cinema since 1948. In the 1960s, it introduced the category for Best British Short Film. Alongside the biggest stars of British cinema, the BAFTA stage welcomes filmmakers working on shoestring budgets (often debutants), yet armed with fiercely valid, uncompromising voices. This year’s selection once again showcases exceptional creative expression and bold, socially and politically engaged storytelling.
ROCK, PAPER, SCISSORS (dir. Franz Böhm), winner of the 2025 BAFTA for Best Short Film, stands out for its unflinching courage in portraying a 17-year-old Ukrainian boy living through the horrors inflicted by the Russian terrorist state. In the light of current global events, the documentary THE FLOWERS STAND SILENTLY, WITNESSING (dir. Theo Panagopoulos) feels equally devastating — an archival piece that brings to life images of Palestine from nearly a century ago, capturing a breathtaking land of flourishing nature long before it was razed to the ground by Israeli colonial ambitions.
The poetic documentary MILK (dir. Miranda Stern), evocative of AFTERSUN, weaves together fragmented memories of the director’s late mother while serving as a personal act of therapy and confrontation with her fatal struggle with addiction.
Finally, STOMACH BUG (directed by Matty Crawford), a visually polished body horror film about a single father desperately trying to be present in the life of his daughter, who is gradually forgetting her roots.
Dzięki partnerstwie British Council przedstawiamy filmy krótkometrażowe nominowane do nagrody Brytyjskiej Akademii Sztuk Filmowych i Telewizyjnych (BAFTA) w kategorii dedykowanej krótkiej formie filmowej. W programie zobaczymy cztery filmy niezwykle różnorodne tematycznie, formalnie i gatunkowo: ROCK, PAPER, SCISSORS, MILK, STOMACH BUG oraz THE FLOWERS STAND SILENTLY, WITNESSING.
Gala rozdania nagród BAFTA to najważniejsze branżowe wydarzenie w Wielkiej Brytanii, a statuetka Złotej Maski jest nazywana „Brytyjskim Oscarem”. Brytyjska Akademia wyróżnia produkcje filmowe od 1948 roku, a w latach 60. utworzyła kategorię najlepszego brytyjskiego filmu krótkometrażowego. Wśród największych gwiazd brytyjskich na scenie BAFTA swoje statuetki mogą odbierać twórcy i twórczynie z ograniczonym budżetem, często debiutujący, ale z szalenie ważnym, bezkompromisowym głosem. W tegorocznym zestawieniu również doświadczymy wyjątkowej ekspresji twórczej oraz odważnych opowieści zaangażowanych społecznie i politycznie.
ROCK, PAPER, SCISSORS (reż. Franz Böhm) to zwycięzca w kategorii najlepszy film krótkometrażowy w 2025, z którego bije odwaga w sportretowaniu 17-letniego Ukraińca doświadczającego horroru terrorystycznego państwa rosyjskiego. W kontekście współczesnych wydarzeń geopolitycznych równie porażający jest dokument THE FLOWERS STAND SILENTLY, WITNESSING (reż. Theo Panagopoulos) zbierający archiwalne materiały sprzed prawie stu lat. Daje możliwość doświadczenia Palestyny kwitnącej i zapierającej dech w piersi, w której natura nie została zrównana z ziemią przez kolonialne zapędy Izraela.
Poetycki, przywodzący na myśl poetykę AFTERSUN, dokument MILK (reż. Miranda Stern) nie tylko zbiera szczątkowe wspomnienia o matce reżyserki, ale stanowi również jej terapię i zmierzenie się z zabójczym uzależnieniem narkotykowym.
W końcu STOMACH BUG (reż. Matty Crawford), body horror dopieszczony wizualnie, opowiadający o samotnym ojcu usilnie starającym się, aby być obecnym w życiu swojej córki stopniowo zapominającej o swoich korzeniach.
[ENG]
Thanks to our partnership with the British Council, we are presenting short films nominated for the British Academy of Film and Television Arts (BAFTA) award in the category dedicated to short films. The programme features four movies that are incredibly diverse in terms of theme, form and genre: ROCK, PAPER, SCISSORS, MILK, STOMACH BUG, and THE FLOWERS STAND SILENTLY, WITNESSING.
The BAFTA Awards ceremony is the most prestigious event in the British film industry, and the Golden Mask statuette is often referred to as the “British Oscar.” The British Academy has been recognising outstanding achievements in cinema since 1948. In the 1960s, it introduced the category for Best British Short Film. Alongside the biggest stars of British cinema, the BAFTA stage welcomes filmmakers working on shoestring budgets (often debutants), yet armed with fiercely valid, uncompromising voices. This year’s selection once again showcases exceptional creative expression and bold, socially and politically engaged storytelling.
ROCK, PAPER, SCISSORS (dir. Franz Böhm), winner of the 2025 BAFTA for Best Short Film, stands out for its unflinching courage in portraying a 17-year-old Ukrainian boy living through the horrors inflicted by the Russian terrorist state. In the light of current global events, the documentary THE FLOWERS STAND SILENTLY, WITNESSING (dir. Theo Panagopoulos) feels equally devastating — an archival piece that brings to life images of Palestine from nearly a century ago, capturing a breathtaking land of flourishing nature long before it was razed to the ground by Israeli colonial ambitions.
The poetic documentary MILK (dir. Miranda Stern), evocative of AFTERSUN, weaves together fragmented memories of the director’s late mother while serving as a personal act of therapy and confrontation with her fatal struggle with addiction.
Finally, STOMACH BUG (directed by Matty Crawford), a visually polished body horror film about a single father desperately trying to be present in the life of his daughter, who is gradually forgetting her roots.
BAŁTYK
W samym sercu Łeby, wśród wiatru, soli i zapachu dymu, Miecia od czterech dekad prowadzi kultową wędzarnię ryb. To miejsce nie jest tylko biznesem – to jej żywioł, powołanie i sens codzienności. Dzięki niej wędzarnia stała się lokalną legendą, a ona sama
– postacią większą niż życie. Dla wielu mieszkańców to nie tylko sąsiadka czy szefowa – to Królowa Łeby z krwi i kości, z charakterem ostrym jak dym z pieca. Ale nawet najsilniejsi muszą czasem się zatrzymać. Gdy zdrowie zaczyna dawać o sobie
znać, Miecia staje przed niełatwym pytaniem: jak odnaleźć siebie poza pracą, która przez lata była wszystkim?
„Bałtyk” to opowieść o sile, pasji i delikatnym momencie zawieszenia – gdzieś pomiędzy tym, co było, a tym, co dopiero może się wydarzyć. W tle: niepowtarzalny nadmorski folklor i
wakacje, które smakują jak świeżo wędzona ryba – prosto, mocno i prawdziwie. Całość doprawiona jest szczyptą ciętego, charakterystycznego dla bohaterki poczucia humoru.
Miecia żyje pełnią nadbałtyckiego życia, kierując się własną, wypracowaną przez lata filozofią – bo, jak sama powtarza: „Całe życie żyć nie będę!”.
Brawurowy debiut dokumentalny Igi Lis to słodko-gorzki, pełen ciepła i błyskotliwej wesołości portret kobiety, która całe życie była dla innych, a teraz próbuje przypomnieć sobie, kim jest
dla samej siebie.
Film miał swoją premierę w Konkursie Polskim Krakowskiego Festiwalu Filmowego jednocześnie będąc Filmem Otwarcia, zbierając entuzjastyczne reakcje widowni i krytyków,
a także zdobył Jantara – Nagrodę za Najlepsze Zdjęcia – na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych Młodzi i Film oraz główną nagrodę na Sopot Film Festival w Konkursie DOK.PL, którą przyznaje festiwalowa publiczność.
– postacią większą niż życie. Dla wielu mieszkańców to nie tylko sąsiadka czy szefowa – to Królowa Łeby z krwi i kości, z charakterem ostrym jak dym z pieca. Ale nawet najsilniejsi muszą czasem się zatrzymać. Gdy zdrowie zaczyna dawać o sobie
znać, Miecia staje przed niełatwym pytaniem: jak odnaleźć siebie poza pracą, która przez lata była wszystkim?
„Bałtyk” to opowieść o sile, pasji i delikatnym momencie zawieszenia – gdzieś pomiędzy tym, co było, a tym, co dopiero może się wydarzyć. W tle: niepowtarzalny nadmorski folklor i
wakacje, które smakują jak świeżo wędzona ryba – prosto, mocno i prawdziwie. Całość doprawiona jest szczyptą ciętego, charakterystycznego dla bohaterki poczucia humoru.
Miecia żyje pełnią nadbałtyckiego życia, kierując się własną, wypracowaną przez lata filozofią – bo, jak sama powtarza: „Całe życie żyć nie będę!”.
Brawurowy debiut dokumentalny Igi Lis to słodko-gorzki, pełen ciepła i błyskotliwej wesołości portret kobiety, która całe życie była dla innych, a teraz próbuje przypomnieć sobie, kim jest
dla samej siebie.
Film miał swoją premierę w Konkursie Polskim Krakowskiego Festiwalu Filmowego jednocześnie będąc Filmem Otwarcia, zbierając entuzjastyczne reakcje widowni i krytyków,
a także zdobył Jantara – Nagrodę za Najlepsze Zdjęcia – na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych Młodzi i Film oraz główną nagrodę na Sopot Film Festival w Konkursie DOK.PL, którą przyznaje festiwalowa publiczność.
BELLE | BRITISH FILM FESTIVAL 2025
[PL]
Dido Elizabeth Belle była córką angielskiego arystokraty i czarnej niewolnicy z Indii Zachodnich, urodzoną w 1761 roku. Po śmierci matki ojciec przywiózł ją do swej rodowej posiadłości i pozostawił pod opieką rodziny. Dido dorastała więc jako dama, której należą się honory z racji wysokiego urodzenia, ale która jednocześnie z powodu koloru skóry nie może uczestniczyć we wszystkich aktywnościach i rytuałach domu. Historia Dido stała się inspiracją filmu Ammy Asante, czarnej brytyjskiej reżyserki, zainteresowanej kolonialnym dziedzictwem Brytanii. Asante nie chce jednak po prostu odtwarzać losów bohaterki, interesuje ją podwójność, dysonans, które popychają bohaterkę do rozmyślań nad własnym statusem, absurdalnością konwenansu i umów społecznych, labiryntowych powiązań między tym, co w wyższych sferach wolno, a co jest wykluczone. Reżyserka osadza opowieść o Dido w szerszym kontekście XVIII-wiecznych dyskusji dotyczących niewolnictwa, rozwoju abolicjonizmu, dramatycznych wydarzeń związanych z handlem ludźmi. W formę dość klasycznego melodramatu kostiumowego wplata więc niewygodną historię masakry niewolników na statku The Zong, późniejszej walki jego właścicieli o wypłatę ubezpieczenia za ludzki „ładunek”, a także sądowych batalii, które miały dać początek nowemu ustawodawstwu. Pod warstewką blichtru i wysokiej kultury arystokracji – tak jak pod pozornie klasyczną i gładką narracją melodramatyczną – buzuje więc coraz gwałtowniejszy konflikt. BELLE stanowi nieoczywisty przykład kina dziedzictwa ukierunkowanego na odzyskiwanie niechcianej pamięci.
[ENG]
Dido Elizabeth Belle was born in 1761, the daughter of an English aristocrat and an enslaved African woman from the West Indies. After her mother’s death, her father brought her to his family estate and left her in the care of his family. Dido was raised as a lady entitled to the privileges of her class, yet her skin colour excluded her from many of the rituals and refinements of aristocratic life.
Her story inspired filmmaker Amma Asante, a Black British director deeply engaged with Britain’s colonial legacy. In BELLE, Asante is less concerned with a straightforward biographical reconstruction than with exploring the duality and dissonance that shape Dido’s life – her reflections on social status, the absurdity of convention, and the labyrinthine codes of inclusion and exclusion within the upper classes. The film places Dido’s predicament within the broader context of eighteenth-century debates around slavery, the rise of abolitionism, and the horrors of transatlantic trade.
Beneath the surface of a seemingly classical costume melodrama, Asante weaves in the harrowing history of the Zong massacre, the subsequent attempt by the ship’s owners to claim insurance for their “cargo,” and the court cases that helped pave the way for legal reform. Behind the glitter and glamour of aristocratic culture, just as beneath the seemingly classic and smooth melodramatic narrative, an increasingly violent conflict is brewing. BELLE is an unusual example of heritage cinema aimed at recovering unwanted memories.
Dido Elizabeth Belle była córką angielskiego arystokraty i czarnej niewolnicy z Indii Zachodnich, urodzoną w 1761 roku. Po śmierci matki ojciec przywiózł ją do swej rodowej posiadłości i pozostawił pod opieką rodziny. Dido dorastała więc jako dama, której należą się honory z racji wysokiego urodzenia, ale która jednocześnie z powodu koloru skóry nie może uczestniczyć we wszystkich aktywnościach i rytuałach domu. Historia Dido stała się inspiracją filmu Ammy Asante, czarnej brytyjskiej reżyserki, zainteresowanej kolonialnym dziedzictwem Brytanii. Asante nie chce jednak po prostu odtwarzać losów bohaterki, interesuje ją podwójność, dysonans, które popychają bohaterkę do rozmyślań nad własnym statusem, absurdalnością konwenansu i umów społecznych, labiryntowych powiązań między tym, co w wyższych sferach wolno, a co jest wykluczone. Reżyserka osadza opowieść o Dido w szerszym kontekście XVIII-wiecznych dyskusji dotyczących niewolnictwa, rozwoju abolicjonizmu, dramatycznych wydarzeń związanych z handlem ludźmi. W formę dość klasycznego melodramatu kostiumowego wplata więc niewygodną historię masakry niewolników na statku The Zong, późniejszej walki jego właścicieli o wypłatę ubezpieczenia za ludzki „ładunek”, a także sądowych batalii, które miały dać początek nowemu ustawodawstwu. Pod warstewką blichtru i wysokiej kultury arystokracji – tak jak pod pozornie klasyczną i gładką narracją melodramatyczną – buzuje więc coraz gwałtowniejszy konflikt. BELLE stanowi nieoczywisty przykład kina dziedzictwa ukierunkowanego na odzyskiwanie niechcianej pamięci.
[ENG]
Dido Elizabeth Belle was born in 1761, the daughter of an English aristocrat and an enslaved African woman from the West Indies. After her mother’s death, her father brought her to his family estate and left her in the care of his family. Dido was raised as a lady entitled to the privileges of her class, yet her skin colour excluded her from many of the rituals and refinements of aristocratic life.
Her story inspired filmmaker Amma Asante, a Black British director deeply engaged with Britain’s colonial legacy. In BELLE, Asante is less concerned with a straightforward biographical reconstruction than with exploring the duality and dissonance that shape Dido’s life – her reflections on social status, the absurdity of convention, and the labyrinthine codes of inclusion and exclusion within the upper classes. The film places Dido’s predicament within the broader context of eighteenth-century debates around slavery, the rise of abolitionism, and the horrors of transatlantic trade.
Beneath the surface of a seemingly classical costume melodrama, Asante weaves in the harrowing history of the Zong massacre, the subsequent attempt by the ship’s owners to claim insurance for their “cargo,” and the court cases that helped pave the way for legal reform. Behind the glitter and glamour of aristocratic culture, just as beneath the seemingly classic and smooth melodramatic narrative, an increasingly violent conflict is brewing. BELLE is an unusual example of heritage cinema aimed at recovering unwanted memories.
BILLY ELLIOT | BRITISH FILM FESTIVAL 2025
[PL]
Świętujący dwudzieste piąte urodziny film coming-of-age, w którym to taniec gra pierwsze skrzypce, choć dzieje się w środowisku górniczym, gdzie potrzebę ekspresji artystycznej odbiera się jako fanaberię. W szczególności, jeśli w tle intensyfikują się strajki górników angielskich, próbujące zwalczyć antyspołeczną politykę Żelaznej Damy. Tak oto BILLY ELLIOT, będący przykładem nowego kina angielskiego, łączy w sobie społeczne zacięcie charakterystyczne dla filmów, które prezentujemy w sekcji MIND THE GAP z rozczulającą komedią. Rozkochał w sobie publiczność i krytyków, co przyczyniło się do sukcesu w postaci nominacji do trzech kategorii Oscarowych, w tym dla debiutującego reżysera Stephena Daldry’ego, oraz 3 nagród BAFTA, między innymi za tytułową rolę Jamiego Bella.
Małemu Billy’emu Elliotowi wpaja się od małego stereotyp męskości kojarzonej z siłą, twardością i fizycznością, która powinna być pragmatyczna. Dlatego gdy chłopiec przypadkowo trafia na lekcję baletu, postanawia zagłębić się w nieznane dotąd rejony wrażliwości i delikatności, które może wyrazić ruchem ciała przy akompaniamencie muzycznym. Pani Wilkinson (Julie Walters) zauważa w chłopaku talent i robi wszystko, aby go rozwinąć i otworzyć mu drzwi do świata sztuki poprzez przesłuchanie do Szkoły Baletowej. Na przeszkodzie jednak staje ojciec i brat Billy’ego, dla których takie zmiękczenie syna grozi oderwaniem go od proletariackich korzeni oraz męskości. Billy z pomocą pani Wilkinson odkrywa siłę, którą może emanować za sprawą jego performatywnej pasji.
Film Daldry’ego to reakcja na depresjonującą prostych ludzi politykę Margaret Thatcher, ale nie znika mu sprzed oczu historia chłopca, który miota się pomiędzy dwoma światami. Inspiruje się przy tym klasycznymi musicalami, które dodają BILLY’EMU ELLIOTOWI lekkości, a przede wszystkim niezapomnianych sekwencji tanecznych. Nic więc dziwnego, że niedługo potem film przeniesiono na deski Broadway’u.
[ENG]
Marking its twenty-fifth anniversary, this coming-of-age gem puts dance centre stage. Set in a mining community where the need for artistic expression is seen as a whim. This is particularly true against the backdrop of intensifying strikes by English miners trying to combat the anti-social policies of the Iron Lady. Thus, BILLY ELLIOT, an example of new English cinema, combines the social edge characteristic of the films we present in the MIND THE GAP section with heart-warming comedy. It won over audiences and critics alike, contributing to its success in the form of three Academy Award nominations, including one for debut director Stephen Daldry, and three BAFTA awards, including one for Jamie Bell's title role.
From an early age, Billy Elliot is instilled with the stereotype of masculinity associated with strength, toughness and physicality, which should be pragmatic. So when the boy accidentally stumbles upon a ballet class, he decides to delve into the hitherto unknown realms of sensitivity and delicacy, which he can express through body movement accompanied by music. Mrs Wilkinson (Julie Walters) notices the boy's talent and does everything she can to develop it and open the door to the world of art for him by auditioning him for the Ballet School. However, Billy's father and brother stand in his way, for whom such softening of their son threatens to detach him from his proletarian roots and masculinity. With Mrs Wilkinson's help, Billy discovers the power he can exude through his passion for performance.
Daldry’s film is both a response to Thatcher’s punishing policies towards working people and a heartfelt tale of a boy torn between two worlds. Inspired by the immense tradition of the musical, BILLY ELLIOT brims with energy, buoyancy and unforgettable dance sequences. Little wonder it leapt so successfully from screen to stage, becoming a Broadway sensation.
Świętujący dwudzieste piąte urodziny film coming-of-age, w którym to taniec gra pierwsze skrzypce, choć dzieje się w środowisku górniczym, gdzie potrzebę ekspresji artystycznej odbiera się jako fanaberię. W szczególności, jeśli w tle intensyfikują się strajki górników angielskich, próbujące zwalczyć antyspołeczną politykę Żelaznej Damy. Tak oto BILLY ELLIOT, będący przykładem nowego kina angielskiego, łączy w sobie społeczne zacięcie charakterystyczne dla filmów, które prezentujemy w sekcji MIND THE GAP z rozczulającą komedią. Rozkochał w sobie publiczność i krytyków, co przyczyniło się do sukcesu w postaci nominacji do trzech kategorii Oscarowych, w tym dla debiutującego reżysera Stephena Daldry’ego, oraz 3 nagród BAFTA, między innymi za tytułową rolę Jamiego Bella.
Małemu Billy’emu Elliotowi wpaja się od małego stereotyp męskości kojarzonej z siłą, twardością i fizycznością, która powinna być pragmatyczna. Dlatego gdy chłopiec przypadkowo trafia na lekcję baletu, postanawia zagłębić się w nieznane dotąd rejony wrażliwości i delikatności, które może wyrazić ruchem ciała przy akompaniamencie muzycznym. Pani Wilkinson (Julie Walters) zauważa w chłopaku talent i robi wszystko, aby go rozwinąć i otworzyć mu drzwi do świata sztuki poprzez przesłuchanie do Szkoły Baletowej. Na przeszkodzie jednak staje ojciec i brat Billy’ego, dla których takie zmiękczenie syna grozi oderwaniem go od proletariackich korzeni oraz męskości. Billy z pomocą pani Wilkinson odkrywa siłę, którą może emanować za sprawą jego performatywnej pasji.
Film Daldry’ego to reakcja na depresjonującą prostych ludzi politykę Margaret Thatcher, ale nie znika mu sprzed oczu historia chłopca, który miota się pomiędzy dwoma światami. Inspiruje się przy tym klasycznymi musicalami, które dodają BILLY’EMU ELLIOTOWI lekkości, a przede wszystkim niezapomnianych sekwencji tanecznych. Nic więc dziwnego, że niedługo potem film przeniesiono na deski Broadway’u.
[ENG]
Marking its twenty-fifth anniversary, this coming-of-age gem puts dance centre stage. Set in a mining community where the need for artistic expression is seen as a whim. This is particularly true against the backdrop of intensifying strikes by English miners trying to combat the anti-social policies of the Iron Lady. Thus, BILLY ELLIOT, an example of new English cinema, combines the social edge characteristic of the films we present in the MIND THE GAP section with heart-warming comedy. It won over audiences and critics alike, contributing to its success in the form of three Academy Award nominations, including one for debut director Stephen Daldry, and three BAFTA awards, including one for Jamie Bell's title role.
From an early age, Billy Elliot is instilled with the stereotype of masculinity associated with strength, toughness and physicality, which should be pragmatic. So when the boy accidentally stumbles upon a ballet class, he decides to delve into the hitherto unknown realms of sensitivity and delicacy, which he can express through body movement accompanied by music. Mrs Wilkinson (Julie Walters) notices the boy's talent and does everything she can to develop it and open the door to the world of art for him by auditioning him for the Ballet School. However, Billy's father and brother stand in his way, for whom such softening of their son threatens to detach him from his proletarian roots and masculinity. With Mrs Wilkinson's help, Billy discovers the power he can exude through his passion for performance.
Daldry’s film is both a response to Thatcher’s punishing policies towards working people and a heartfelt tale of a boy torn between two worlds. Inspired by the immense tradition of the musical, BILLY ELLIOT brims with energy, buoyancy and unforgettable dance sequences. Little wonder it leapt so successfully from screen to stage, becoming a Broadway sensation.
BIRD | BRITISH FILM FESTIVAL 2025
[PL]
Andrea Arnold nie bez powodu jest uważana za jedną z najwybitniejszych współczesnych reżyserek. Jako przedstawicielka brytyjskiego kina społecznie zaangażowanego nie ogranicza się wyłącznie do obserwacji szarych, miejskich społeczności mierzących się z trudnościami społeczno-ekonomicznymi. Jest wyposażona w niecodzienną wrażliwość, a swoich bohaterów portretuje wyłapując złożoność sytuacji, w które są uwikłani. Nie inaczej jest w jej najnowszym filmie coming-of-age BIRD, nominowanym do nagrody BAFTA 2025.
Opowieść łącząca w sobie realizm społeczny z baśniowością przedstawia buntowniczą dwunastolatkę Bailey (debiutantka Nykiya Adams) żyjącą w squacie z tatą i starszym bratem. Jej matka boryka się z przemocowym partnerem i wychowuje sama trójkę dzieci, co wyczula dziewczynkę na niesprawiedliwość i głuchotę na cudzą krzywdę, dlatego poszukuje rozwiązania w grupie młodych, samozwańczych stróżów prawa. Tymczasem jej tata Bug (w tej roli doskonały Barry Keoghan) to osoba niedojrzała i nieprzygotowana na swoją rolę, ale stara się w nieumiejętny sposób okazywać uczucia swojej córce. Z dziećmi łączą go bardziej koleżeńskie stosunki aniżeli rodzicielskie. Czarę goryczy przelewa decyzja Buga, aby poślubić swoją partnerkę, której Bailey nie darzy sympatią. Ucieczka od rzeczywistości spada z nieba, gdy dziewczynka poznaje enigmatycznego Birda (Franz Rogowski), który chce odnaleźć swoją rodzinę. Nietypowa relacja otwiera Bailey oczy na wyjątkowość więzi krwi, jednak Arnold jest daleka od oceniania swoich dojrzewających bohaterów zanurzonych w nieprzyjaznym świecie.
Reżyserka nagrodzonej Oscarem OSY w delikatny, wyrozumiały sposób obchodzi się z postaciami o silnej potrzebie uwolnienia się z szarej, chropowatej rzeczywistości. Manifestują potrzebę odnalezienia odrobiny magii w tej rzeczywistości, a Arnold nie boi się przełamać surową konwencję realizmu społecznego, aby młoda Bailey doświadczyła niezwykłości. Co jednak jeszcze dobitniej świadczy o kunszcie reżyserki, to odnajdywanie ciepła również w tej zastanej rzeczywistości, a nie tylko wplatanie elementów baśniowych.
[ENG]
Andrea Arnold is considered one of the most outstanding contemporary directors, and for good reason. As a leading voice in British social-realist cinema, she never confines herself simply to observing grey urban communities grappling with social and economic hardship. She is gifted with an unusual sensitivity and portrays her characters by capturing the complexity of the situations in which they find themselves. Her latest coming-of-age film, a BAFTA 2025-nominated BIRD, is no exception.
Blending social realism with a touch of the fairytale, Bailey depicts the rebellious 12-year-old Bailey (newcomer Nykiya Adams) living in a squat with her father and older brother. Her mother struggles with an abusive partner and raises three children on her own, which makes the girl sensitive to injustice and deaf to the suffering of others, so she seeks a solution in a group of young, self-appointed guardians of the law. Meanwhile, her father, Bug (played excellently by Barry Keoghan), is immature and unprepared for his role, but tries clumsily to show his affection to his daughter. His relationship with his children is more like that of a friend than a parent. The final straw is Bug's decision to marry his partner, whom Bailey dislikes.
An escape from reality falls from the sky when the girl meets the enigmatic Bird (Franz Rogowski), who is searching for his own family. This unusual relationship opens Bailey's eyes to the uniqueness of blood ties. What's to underline is that Arnold is far from judging her maturing character as they stumble through a hostile world.
The Oscar-winning director of WASP handles her characters with delicacy and compassion, recognising their urgent need to break free from a harsh, unyielding reality. Bailey, like many of Arnold’s protagonists, yearns for moments of magic – and the director dares to break with pure realism to let her glimpse the extraordinary. But Arnold’s true artistry lies in also finding warmth within the grit, proving that tenderness can exist not only in fairytale fragments but also in the tough fabric of real life.
Andrea Arnold nie bez powodu jest uważana za jedną z najwybitniejszych współczesnych reżyserek. Jako przedstawicielka brytyjskiego kina społecznie zaangażowanego nie ogranicza się wyłącznie do obserwacji szarych, miejskich społeczności mierzących się z trudnościami społeczno-ekonomicznymi. Jest wyposażona w niecodzienną wrażliwość, a swoich bohaterów portretuje wyłapując złożoność sytuacji, w które są uwikłani. Nie inaczej jest w jej najnowszym filmie coming-of-age BIRD, nominowanym do nagrody BAFTA 2025.
Opowieść łącząca w sobie realizm społeczny z baśniowością przedstawia buntowniczą dwunastolatkę Bailey (debiutantka Nykiya Adams) żyjącą w squacie z tatą i starszym bratem. Jej matka boryka się z przemocowym partnerem i wychowuje sama trójkę dzieci, co wyczula dziewczynkę na niesprawiedliwość i głuchotę na cudzą krzywdę, dlatego poszukuje rozwiązania w grupie młodych, samozwańczych stróżów prawa. Tymczasem jej tata Bug (w tej roli doskonały Barry Keoghan) to osoba niedojrzała i nieprzygotowana na swoją rolę, ale stara się w nieumiejętny sposób okazywać uczucia swojej córce. Z dziećmi łączą go bardziej koleżeńskie stosunki aniżeli rodzicielskie. Czarę goryczy przelewa decyzja Buga, aby poślubić swoją partnerkę, której Bailey nie darzy sympatią. Ucieczka od rzeczywistości spada z nieba, gdy dziewczynka poznaje enigmatycznego Birda (Franz Rogowski), który chce odnaleźć swoją rodzinę. Nietypowa relacja otwiera Bailey oczy na wyjątkowość więzi krwi, jednak Arnold jest daleka od oceniania swoich dojrzewających bohaterów zanurzonych w nieprzyjaznym świecie.
Reżyserka nagrodzonej Oscarem OSY w delikatny, wyrozumiały sposób obchodzi się z postaciami o silnej potrzebie uwolnienia się z szarej, chropowatej rzeczywistości. Manifestują potrzebę odnalezienia odrobiny magii w tej rzeczywistości, a Arnold nie boi się przełamać surową konwencję realizmu społecznego, aby młoda Bailey doświadczyła niezwykłości. Co jednak jeszcze dobitniej świadczy o kunszcie reżyserki, to odnajdywanie ciepła również w tej zastanej rzeczywistości, a nie tylko wplatanie elementów baśniowych.
[ENG]
Andrea Arnold is considered one of the most outstanding contemporary directors, and for good reason. As a leading voice in British social-realist cinema, she never confines herself simply to observing grey urban communities grappling with social and economic hardship. She is gifted with an unusual sensitivity and portrays her characters by capturing the complexity of the situations in which they find themselves. Her latest coming-of-age film, a BAFTA 2025-nominated BIRD, is no exception.
Blending social realism with a touch of the fairytale, Bailey depicts the rebellious 12-year-old Bailey (newcomer Nykiya Adams) living in a squat with her father and older brother. Her mother struggles with an abusive partner and raises three children on her own, which makes the girl sensitive to injustice and deaf to the suffering of others, so she seeks a solution in a group of young, self-appointed guardians of the law. Meanwhile, her father, Bug (played excellently by Barry Keoghan), is immature and unprepared for his role, but tries clumsily to show his affection to his daughter. His relationship with his children is more like that of a friend than a parent. The final straw is Bug's decision to marry his partner, whom Bailey dislikes.
An escape from reality falls from the sky when the girl meets the enigmatic Bird (Franz Rogowski), who is searching for his own family. This unusual relationship opens Bailey's eyes to the uniqueness of blood ties. What's to underline is that Arnold is far from judging her maturing character as they stumble through a hostile world.
The Oscar-winning director of WASP handles her characters with delicacy and compassion, recognising their urgent need to break free from a harsh, unyielding reality. Bailey, like many of Arnold’s protagonists, yearns for moments of magic – and the director dares to break with pure realism to let her glimpse the extraordinary. But Arnold’s true artistry lies in also finding warmth within the grit, proving that tenderness can exist not only in fairytale fragments but also in the tough fabric of real life.
BIURO DETEKTYWISTYCZNE LASSEGO I MAI. LICZ DO CZTERECH | DZIECIAKI, DO KINA!
Raz, dwa trzy – Lasse i Maja wracają do gry! Tym razem czeka na nich strrrasznie fajna zagadka, która poprowadzi ich do tajemnicy starej maskotki zawodów w Valleby. Seria niepokojących wypadków wstrząsa miastem, a tropy zaczynają się plątać. Czy Lasse i Maja zdołają rozwiązać sprawę – mimo że coraz trudniej im się porozumieć?
Po 13 długich latach do Valleby wracają zawody, w których nagrodą jest duża suma pieniędzy. Na kilka dni przed startem dochodzi do kontuzji jednego z zawodników. Wkrótce mają miejsce kolejne wypadki. Czy ktoś za nimi stoi? Czy ma to związek ze starą legendą maskotki tych zawodów? Lasse i Maja, dwójka najsłynniejszych młodych detektywów, rozpoczynają śledztwo! Jednak zagadka szybko okazuje się bardziej zawiła i mroczniejsza, niż im się wydawało. Do tego Maja i Lasse zaczynają wątpić w sens swojej współpracy. Czy zdołają zapobiec kolejnym niebezpiecznym wydarzeniom i czy uda im się uratować nie tylko zawody, ale i swoją przyjaźń? Czy Biuro Detektywistyczne przetrwa?
Film inspirowany bestsellerową serią książek Martina Widmarka i Heleny Willis, opublikowaną w Polsce przez Wydawnictwo Zakamarki, to wyjątkowo wciągająca historia detektywistyczna z dreszczykiem, która została wyróżniona na 11. MFF Młode Horyzonty.
Po 13 długich latach do Valleby wracają zawody, w których nagrodą jest duża suma pieniędzy. Na kilka dni przed startem dochodzi do kontuzji jednego z zawodników. Wkrótce mają miejsce kolejne wypadki. Czy ktoś za nimi stoi? Czy ma to związek ze starą legendą maskotki tych zawodów? Lasse i Maja, dwójka najsłynniejszych młodych detektywów, rozpoczynają śledztwo! Jednak zagadka szybko okazuje się bardziej zawiła i mroczniejsza, niż im się wydawało. Do tego Maja i Lasse zaczynają wątpić w sens swojej współpracy. Czy zdołają zapobiec kolejnym niebezpiecznym wydarzeniom i czy uda im się uratować nie tylko zawody, ale i swoją przyjaźń? Czy Biuro Detektywistyczne przetrwa?
Film inspirowany bestsellerową serią książek Martina Widmarka i Heleny Willis, opublikowaną w Polsce przez Wydawnictwo Zakamarki, to wyjątkowo wciągająca historia detektywistyczna z dreszczykiem, która została wyróżniona na 11. MFF Młode Horyzonty.
BUGONIA
Yorgos Lanthimos jest wizjonerem kina, którego styl urzeka publiczność na całym świecie. W nowym filmie Bugonia zobaczymy zdobywczynię Oscara, Emmę Stone oraz Jessego Plemonsa. Bugonia podąża za dwoma młodymi mężczyznami, którzy mają obsesję na punkcie spisków. Porywają szefową dużej firmy, przekonani, że jest kosmitką zamierzającą zniszczyć Ziemię. Scenariusz jest dziełem scenarzysty serialu Sukcesja i filmu Menu, Willa Tracy’ego.
Bugonia oparta jest na koreańskim filmie Save the Green Planet z 2003 roku.
Płodny dorobek Lanthimosa obejmuje wyjątkowe filmy: Kieł, nominowany do Oscara Lobster, nominowany do Złotej Palmy obraz Zabicie świętego jelenia oraz Faworyta z nagrodzoną Oscarem za główną rolę, Oliwię Colman i odnoszący triumfy film Biedne istoty, który zdobył 11 nominacji do Oscara i zgarnął cztery statuetki, w tym dla najlepszej aktorki, Emmy Stone.
Bugonia oparta jest na koreańskim filmie Save the Green Planet z 2003 roku.
Płodny dorobek Lanthimosa obejmuje wyjątkowe filmy: Kieł, nominowany do Oscara Lobster, nominowany do Złotej Palmy obraz Zabicie świętego jelenia oraz Faworyta z nagrodzoną Oscarem za główną rolę, Oliwię Colman i odnoszący triumfy film Biedne istoty, który zdobył 11 nominacji do Oscara i zgarnął cztery statuetki, w tym dla najlepszej aktorki, Emmy Stone.
CZAS KRUKA | BRITISH FILM FESTIVAL 2025
[PL]
Wyczekiwana adaptacja wielokrotnie nagradzanej, wciąż nieprzetłumaczonej na język polski książki Maxa Portera “Grief is the Thing With Feathers”.
Film Dylana Southerna opowiada historię ojca i jego dwóch małych synów, którzy próbują przetrwać w świecie rozbitym przez nagłą śmierć żony i matki. W ich londyńskim mieszkaniu, przepełnionym ciszą i niedokończonymi rozmowami, niespodziewanie pojawia się nowy lokator. Jest nim Kruk – wielki, czarny ptak, który mówi, pachnie zgnilizną i zachowuje się jak połączenie opiekuńczej niani, bezczelnego trickstera i psychoanalityka. Kruk oświadcza, że zostanie z nimi tak długo, jak będzie to konieczne.
Southern to reżyser znany głównie z dokumentów muzycznych o Blur czy LCD Soundsystem. Tym razem swoją wrażliwość na rytm i obraz przekłada na język fabuły. To nie jest typowy dramat o żałobie. To surrealistyczna, pełna czarnego humoru, a zarazem rozdzierająco czuła opowieść o tym, jak radzimy sobie z niewyobrażalną stratą. To kino artystyczne najwyższej próby, łączące wybitną literaturę z hipnotyzującą kreacją Cumberbatcha. Obowiązkowy seans w ramach British Film Festival.
[ENG]
The long-awaited adaptation of Max Porter's award-winning book "Grief is the Thing With Feathers", which has not yet been translated into Polish.
Dylan Southern’s film tells the story of a father and his two young sons who are trying to survive in a world shattered by the sudden death of their wife and mother. In their London flat, filled with silence and unfinished conversations, a new lodger unexpectedly appears. It is Crow - a large black bird who speaks, smells of decay, and behaves like a mix of a caring nanny, a cheeky trickster and a psychoanalyst. Crow announces that he will stay with them for as long as necessary.
Southern, best known for his music documentaries about Blur and LCD Soundsystem, now translates his sensitivity to rhythm and imagery into the language of fiction. That is not a typical drama about grief. It is a surreal, darkly humorous, yet heartbreakingly tender story about how we cope with unimaginable loss. A work of art cinema at its finest, combining outstanding literature with Benedict Cumberbatch’s hypnotic performance. A must-see at the British Film Festival.
Wyczekiwana adaptacja wielokrotnie nagradzanej, wciąż nieprzetłumaczonej na język polski książki Maxa Portera “Grief is the Thing With Feathers”.
Film Dylana Southerna opowiada historię ojca i jego dwóch małych synów, którzy próbują przetrwać w świecie rozbitym przez nagłą śmierć żony i matki. W ich londyńskim mieszkaniu, przepełnionym ciszą i niedokończonymi rozmowami, niespodziewanie pojawia się nowy lokator. Jest nim Kruk – wielki, czarny ptak, który mówi, pachnie zgnilizną i zachowuje się jak połączenie opiekuńczej niani, bezczelnego trickstera i psychoanalityka. Kruk oświadcza, że zostanie z nimi tak długo, jak będzie to konieczne.
Southern to reżyser znany głównie z dokumentów muzycznych o Blur czy LCD Soundsystem. Tym razem swoją wrażliwość na rytm i obraz przekłada na język fabuły. To nie jest typowy dramat o żałobie. To surrealistyczna, pełna czarnego humoru, a zarazem rozdzierająco czuła opowieść o tym, jak radzimy sobie z niewyobrażalną stratą. To kino artystyczne najwyższej próby, łączące wybitną literaturę z hipnotyzującą kreacją Cumberbatcha. Obowiązkowy seans w ramach British Film Festival.
[ENG]
The long-awaited adaptation of Max Porter's award-winning book "Grief is the Thing With Feathers", which has not yet been translated into Polish.
Dylan Southern’s film tells the story of a father and his two young sons who are trying to survive in a world shattered by the sudden death of their wife and mother. In their London flat, filled with silence and unfinished conversations, a new lodger unexpectedly appears. It is Crow - a large black bird who speaks, smells of decay, and behaves like a mix of a caring nanny, a cheeky trickster and a psychoanalyst. Crow announces that he will stay with them for as long as necessary.
Southern, best known for his music documentaries about Blur and LCD Soundsystem, now translates his sensitivity to rhythm and imagery into the language of fiction. That is not a typical drama about grief. It is a surreal, darkly humorous, yet heartbreakingly tender story about how we cope with unimaginable loss. A work of art cinema at its finest, combining outstanding literature with Benedict Cumberbatch’s hypnotic performance. A must-see at the British Film Festival.
CZAS KRUKA | FILOZOFICZNA ŚRODA Z GUTEK FILM
Współczesny mężczyzna, ojciec, targany bólem i gniewem po utracie ukochanej żony, musi nauczyć się na nowo, jak żyć dla swoich dzieci i siebie. W „Czasie kruka" Benedict Cumberbatch stworzył jedną z najbardziej osobistych i najodważniejszych ról w karierze.
Wybitny brytyjski aktor Benedict Cumberbatch (serial „Sherlock", „Doktor Strange") wciela się w postać mężczyzny, którego świat rozsypał się po nagłej śmierci żony – matki dwóch kilkuletnich chłopców. Bohater usiłuje zachować pozory normalności, ale w domu unosi się zapach przypalonych tostów i nieutulonej rozpaczy. Właśnie wtedy, przez szczeliny codzienności, w jego życie wdziera się ogromny, czarny kruk – jedyny przewodnik w tej pełnej bólu podróży. Kruk raz prześladuje, raz pociesza, prowadząc rodzinę przez chaos, smutek i nieoczekiwane momenty ukojenia.
„Czas kruka" to wyreżyserowana przez Dylana Southerna – twórcę kultowych teledysków i realizacji koncertowych dla takich artystów jak Oasis, Blur, Björk, Franz Ferdinand, Arctic Monkeys czy LCD Soundsystem – ekranizacja wielokrotnie nagradzanej książki Maxa Portera. Film z niezwykłą wizualną finezją ukazuje doświadczenie utraty jako transformację – także cielesną – co Cumberbatch oddaje w każdym geście i ruchu. Southern z wyczuciem portretuje wewnętrzną przemianę bohatera oraz rozziew między targającymi nim emocjami a koniecznością codziennego funkcjonowania. Przeżyciom bohaterów towarzyszą utwory m.in. The Cure, Meredith Monk i Screamin' Jay Hawkinsa.
„Czas kruka" to zaskakująca, pełna oryginalnych pomysłów opowieść o tym, jak w chwilach największego mroku odnaleźć nadzieję. Benedict Cumberbatch, w jednym ze swoich najbardziej osobistych projektów, którego jest także producentem, odważnie mierzy się z tematem męskiego kryzysu i dojrzewania do roli rodzica – podobnie jak kilka lat temu zrobił to film „C'mon C'mon", a wcześniej klasyczna „Sprawa Kramerów". Przypomina, że doświadczenie utraty – choć bolesne – jest nieodłączną częścią życia, która nas kształtuje i przemienia.
Wybitny brytyjski aktor Benedict Cumberbatch (serial „Sherlock", „Doktor Strange") wciela się w postać mężczyzny, którego świat rozsypał się po nagłej śmierci żony – matki dwóch kilkuletnich chłopców. Bohater usiłuje zachować pozory normalności, ale w domu unosi się zapach przypalonych tostów i nieutulonej rozpaczy. Właśnie wtedy, przez szczeliny codzienności, w jego życie wdziera się ogromny, czarny kruk – jedyny przewodnik w tej pełnej bólu podróży. Kruk raz prześladuje, raz pociesza, prowadząc rodzinę przez chaos, smutek i nieoczekiwane momenty ukojenia.
„Czas kruka" to wyreżyserowana przez Dylana Southerna – twórcę kultowych teledysków i realizacji koncertowych dla takich artystów jak Oasis, Blur, Björk, Franz Ferdinand, Arctic Monkeys czy LCD Soundsystem – ekranizacja wielokrotnie nagradzanej książki Maxa Portera. Film z niezwykłą wizualną finezją ukazuje doświadczenie utraty jako transformację – także cielesną – co Cumberbatch oddaje w każdym geście i ruchu. Southern z wyczuciem portretuje wewnętrzną przemianę bohatera oraz rozziew między targającymi nim emocjami a koniecznością codziennego funkcjonowania. Przeżyciom bohaterów towarzyszą utwory m.in. The Cure, Meredith Monk i Screamin' Jay Hawkinsa.
„Czas kruka" to zaskakująca, pełna oryginalnych pomysłów opowieść o tym, jak w chwilach największego mroku odnaleźć nadzieję. Benedict Cumberbatch, w jednym ze swoich najbardziej osobistych projektów, którego jest także producentem, odważnie mierzy się z tematem męskiego kryzysu i dojrzewania do roli rodzica – podobnie jak kilka lat temu zrobił to film „C'mon C'mon", a wcześniej klasyczna „Sprawa Kramerów". Przypomina, że doświadczenie utraty – choć bolesne – jest nieodłączną częścią życia, która nas kształtuje i przemienia.
CZŁOWIEK, KTÓRY PŁAKAŁ | BRITISH FILM FESTIVAL 2025
[PL]
Autorskie spojrzenie na dekadencki Paryż lat 30. i losy migrantów różnych narodowości u progu II wojny światowej. Suzie (Christina Ricci) jest Żydówką z rosyjskiej wsi, która przed pogromami ucieka do Anglii – choć wsiadając na statek myślała, że zmierza do Ameryki. Dziewczyna nabywa nową tożsamość, gubi etniczność i akcent. Kilkanaście lat później, już jako chórzystka, trafia do Paryża, gdzie zatrudnia się w operze Felixa Perlmana (Harry Dean Stanton) i zaprzyjaźnia z Rosjanką Lolą (Cate Blanchett). Irytuje ją pyszałkowaty włoski śpiewak o nacjonalistycznych poglądach (John Turturro), za to z przystojnym Cyganem (Johnny Depp) nawiązuje romantyczną relację.
CZŁOWIEK, KTÓRY PŁAKAŁ ma renomę najbardziej przystępnego i klasycznie skrojonego z filmów Potter, ale w tej retro opowieści o utracie domu i korzeni łatwo dostrzec zwyczajową ambicję i pomysłowość reżyserki – a także echo jej wczesnego krótkiego metrażu THRILLER. Gwiazdorska obsada poprowadzona jest pewna ręką, a klimat przedwojennego Paryża odtworzony został z dużym smakiem (za zdjęcia odpowiadała legenda francuskiego kina Sacha Vierny, dla którego był to ostatni film w karierze).
Potter interesuje ideologiczna mieszanka wielkomiejskiej francuskości, imigranckiego poczucia wyobcowania, faszyzmu i antysemityzmu, która buzuje wśród pracowników opery i w paryskiej metropolii z coraz większą intensywnością. CZŁOWIEK, KTÓRY PŁAKAŁ jest również nieszablonową opowieścią o Holocauście i budowaniu własnego życia od nowa, a także pełną empatii feministyczną przypowieścią o dwóch kobietach, które dzieli podejście do życia, ale łączy bezwarunkowa przyjaźń.
[ENG]
An auteur’s take on decadent 1930s Paris and the fate of migrants of many nations on the brink of the Second World War. Suzie (Christina Ricci), a Jewish girl from a Russian village, escapes the pogroms and flees to England. When she boarded the ship, she believed she was heading for America. She adopted a new identity, shedding her ethnicity and accent. Years later, now a chorus singer, she finds herself in Paris, working at the opera run by Felix Perlman (Harry Dean Stanton) and befriending a fellow émigré, the vivacious Russian Lola (Cate Blanchett). She is irritated by a pompous Italian tenor with fascist sympathies (John Turturro). She also falls in love with a handsome Romani horseman (Johnny Depp). THE MAN WHO CRIED is often seen as Sally Potter’s most accessible and classically structured film, yet beneath its lush, period-drama surface lie her signature ambition and inventiveness, as well as echoes of her early short THRILLER. The star-studded cast is directed with a sure hand, and pre-war Paris is recreated with exquisite detail and atmosphere, captured by the great Sacha Vierny, a legend of French cinema, for whom this was his final film. Potter explores the volatile mix of French urban identity, immigrant alienation, fascism and antisemitism simmering both within the opera company and the wider city. THE MAN WHO CRIED is also an unconventional Holocaust narrative and a story of rebuilding one’s life from scratch, a profoundly empathetic, feminist fable about two women divided by temperament yet bound by unwavering friendship.
Autorskie spojrzenie na dekadencki Paryż lat 30. i losy migrantów różnych narodowości u progu II wojny światowej. Suzie (Christina Ricci) jest Żydówką z rosyjskiej wsi, która przed pogromami ucieka do Anglii – choć wsiadając na statek myślała, że zmierza do Ameryki. Dziewczyna nabywa nową tożsamość, gubi etniczność i akcent. Kilkanaście lat później, już jako chórzystka, trafia do Paryża, gdzie zatrudnia się w operze Felixa Perlmana (Harry Dean Stanton) i zaprzyjaźnia z Rosjanką Lolą (Cate Blanchett). Irytuje ją pyszałkowaty włoski śpiewak o nacjonalistycznych poglądach (John Turturro), za to z przystojnym Cyganem (Johnny Depp) nawiązuje romantyczną relację.
CZŁOWIEK, KTÓRY PŁAKAŁ ma renomę najbardziej przystępnego i klasycznie skrojonego z filmów Potter, ale w tej retro opowieści o utracie domu i korzeni łatwo dostrzec zwyczajową ambicję i pomysłowość reżyserki – a także echo jej wczesnego krótkiego metrażu THRILLER. Gwiazdorska obsada poprowadzona jest pewna ręką, a klimat przedwojennego Paryża odtworzony został z dużym smakiem (za zdjęcia odpowiadała legenda francuskiego kina Sacha Vierny, dla którego był to ostatni film w karierze).
Potter interesuje ideologiczna mieszanka wielkomiejskiej francuskości, imigranckiego poczucia wyobcowania, faszyzmu i antysemityzmu, która buzuje wśród pracowników opery i w paryskiej metropolii z coraz większą intensywnością. CZŁOWIEK, KTÓRY PŁAKAŁ jest również nieszablonową opowieścią o Holocauście i budowaniu własnego życia od nowa, a także pełną empatii feministyczną przypowieścią o dwóch kobietach, które dzieli podejście do życia, ale łączy bezwarunkowa przyjaźń.
[ENG]
An auteur’s take on decadent 1930s Paris and the fate of migrants of many nations on the brink of the Second World War. Suzie (Christina Ricci), a Jewish girl from a Russian village, escapes the pogroms and flees to England. When she boarded the ship, she believed she was heading for America. She adopted a new identity, shedding her ethnicity and accent. Years later, now a chorus singer, she finds herself in Paris, working at the opera run by Felix Perlman (Harry Dean Stanton) and befriending a fellow émigré, the vivacious Russian Lola (Cate Blanchett). She is irritated by a pompous Italian tenor with fascist sympathies (John Turturro). She also falls in love with a handsome Romani horseman (Johnny Depp). THE MAN WHO CRIED is often seen as Sally Potter’s most accessible and classically structured film, yet beneath its lush, period-drama surface lie her signature ambition and inventiveness, as well as echoes of her early short THRILLER. The star-studded cast is directed with a sure hand, and pre-war Paris is recreated with exquisite detail and atmosphere, captured by the great Sacha Vierny, a legend of French cinema, for whom this was his final film. Potter explores the volatile mix of French urban identity, immigrant alienation, fascism and antisemitism simmering both within the opera company and the wider city. THE MAN WHO CRIED is also an unconventional Holocaust narrative and a story of rebuilding one’s life from scratch, a profoundly empathetic, feminist fable about two women divided by temperament yet bound by unwavering friendship.
DAMA W VANIE | BRITISH FILM FESTIVAL 2025
[PL]
Ta historia – przynajmniej w większości – wydarzyła się naprawdę. Londyn, początek lat siedemdziesiątych. Dramaturg Alan Bennett (Alex Jennings), którego sztuka dopiero co zadebiutowała na West Endzie, wprowadza się do wiktoriańskiego domu na Gloucester Crescent, nie dość, że najmodniejszej ulicy w całej Anglii, to jeszcze zamieszanej w dużej mierze przez kwiat brytyjskich artystów. Jakież musi być jego zdziwienie, że to właśnie tam – w otoczeniu uprzywilejowanej klasy średniej – poznaje niejaką Mary Shepherd (Maggie Smith), ekscentryczną i nieznoszącą sprzeciwu staruszkę bez adresu, żyjącą w zdezelowanej furgonetce. Nie chcąc zadzierać z władzami miasta, ani tym bardziej z policją, kobieta raz po raz przestawia samochód z miejsca na miejsce, aż pewnego dnia wjeżdża nim na podwórko Alana. Choć zapowiada, że po trzech miesiącach ponownie przeparkuje auto, na podjeździe należącym do pisarza spędza półtorej dekady. Zanim w 2015 roku Nicholas Hytner zrealizował DAMĘ W VANIE, Bennett poświęcił tej osobliwej sytuacji esej, który następnie przekształcił w książkę, sztukę sceniczną oraz słuchowisko radiowe (zarówno w jednym, jak i w drugim w główną rolę wcieliła się Smith). Kinowa ekranizacja musiała zatem pojawić się siłą rzeczy. W efekcie powstał film o nietypowej parze, o nieznajomych, którzy stają się zależni od siebie, a ich relacja – początkowo szorstka, budowana na dystansie – przekształca się w coś na wzór przyjaźni.
[ENG]
Set in London in the early 1970s, the story follows Alan Bennett (Alex Jennings), whose play has just opened on the West End, as he moves into a Victorian house on Gloucester Crescent - not only one of the trendiest streets in all of England, but also largely inhabited by the crème de la crème of British artists. Imagine his surprise when he meets Mary Shepherd (Maggie Smith), an eccentric, indomitable old woman with no fixed address, living in a dilapidated van.
Not wishing to clash with the local authorities, or the police, Mary repeatedly moves her van from one spot to another, until one day she drives it onto Alan’s driveway. Although she promises to move it again in three months, she ends up staying there for over fifteen years.
Before Nicholas Hytner brought the story to the big screen in 2015 with THE LADY IN THE VAN, Bennett had explored the peculiar situation in an essay, which he subsequently adapted into a book, a stage play, and a radio drama, with Smith taking the lead in both adaptations. The cinematic version, therefore, was inevitable.
The result is a film about an unusual couple, strangers who become dependent on each other, and their relationship - initially harsh and distant - transforms into something resembling friendship.
Ta historia – przynajmniej w większości – wydarzyła się naprawdę. Londyn, początek lat siedemdziesiątych. Dramaturg Alan Bennett (Alex Jennings), którego sztuka dopiero co zadebiutowała na West Endzie, wprowadza się do wiktoriańskiego domu na Gloucester Crescent, nie dość, że najmodniejszej ulicy w całej Anglii, to jeszcze zamieszanej w dużej mierze przez kwiat brytyjskich artystów. Jakież musi być jego zdziwienie, że to właśnie tam – w otoczeniu uprzywilejowanej klasy średniej – poznaje niejaką Mary Shepherd (Maggie Smith), ekscentryczną i nieznoszącą sprzeciwu staruszkę bez adresu, żyjącą w zdezelowanej furgonetce. Nie chcąc zadzierać z władzami miasta, ani tym bardziej z policją, kobieta raz po raz przestawia samochód z miejsca na miejsce, aż pewnego dnia wjeżdża nim na podwórko Alana. Choć zapowiada, że po trzech miesiącach ponownie przeparkuje auto, na podjeździe należącym do pisarza spędza półtorej dekady. Zanim w 2015 roku Nicholas Hytner zrealizował DAMĘ W VANIE, Bennett poświęcił tej osobliwej sytuacji esej, który następnie przekształcił w książkę, sztukę sceniczną oraz słuchowisko radiowe (zarówno w jednym, jak i w drugim w główną rolę wcieliła się Smith). Kinowa ekranizacja musiała zatem pojawić się siłą rzeczy. W efekcie powstał film o nietypowej parze, o nieznajomych, którzy stają się zależni od siebie, a ich relacja – początkowo szorstka, budowana na dystansie – przekształca się w coś na wzór przyjaźni.
[ENG]
Set in London in the early 1970s, the story follows Alan Bennett (Alex Jennings), whose play has just opened on the West End, as he moves into a Victorian house on Gloucester Crescent - not only one of the trendiest streets in all of England, but also largely inhabited by the crème de la crème of British artists. Imagine his surprise when he meets Mary Shepherd (Maggie Smith), an eccentric, indomitable old woman with no fixed address, living in a dilapidated van.
Not wishing to clash with the local authorities, or the police, Mary repeatedly moves her van from one spot to another, until one day she drives it onto Alan’s driveway. Although she promises to move it again in three months, she ends up staying there for over fifteen years.
Before Nicholas Hytner brought the story to the big screen in 2015 with THE LADY IN THE VAN, Bennett had explored the peculiar situation in an essay, which he subsequently adapted into a book, a stage play, and a radio drama, with Smith taking the lead in both adaptations. The cinematic version, therefore, was inevitable.
The result is a film about an unusual couple, strangers who become dependent on each other, and their relationship - initially harsh and distant - transforms into something resembling friendship.
DAVID ATTENBOROUGH: ŚWIAT OCEANÓW | BRITISH FILM FESTIVAL 2025
[PL]
Z okazji swoich 99 urodzin, po poświeceniu całego życia na filmowaniu i obserwowaniu natury, David Attenborough dokonuje swoistego manifestu i zabiera publiczność do najważniejszego miejsca na naszej planecie. Nie jest ono na ziemi, a pod powierzchnią wody – w oceanie. Nikt nie zaobserwował za swojego życia tylu zmian i szkodliwych efektów wpływu człowieka na naturę, jak Sir David. To także okres, w którym odbyły się najważniejsze historycznie odkrycia, rozwijanie nauki i stopniowe rozumienie równowagi jaką zapewnia nam ocean. To historia, którą powinien usłyszeć każdy z nas. Wykorzystując imponujące zdjęcia, przedstawia tajemnicze miejsce pod powierzchnią wody, które wspiera system życia na naszej planecie i jest naszym największym sojusznikiem w walce z katastrofą klimatyczną. Bylibyśmy zbulwersowani, gdyby ktoś wydał zgodę i wpuścił buldożer do lasu deszczowego. Robimy to jednak każdego dnia w tysiącach miejsc w oceanie, jednak nikt nie widzi tego, co odbywa się pod falami. W tej chwili tysiące statków na całej planecie dokonują trałowania dennego, najbardziej szkodliwego połowu, który niszczy delikatne ekosystemy i pozostawia po sobie podwodne cmentarzyska. Dokument DAVID ATTENBOROUGH: ŚWIAT OCEANÓW jest wołaniem o uwagę i szerzeniem wrażliwości w ostatnim momencie, w którym możemy jeszcze odmienić bieg historii. Jest w tej opowieści też nadzieja, ponieważ oceany potrafią regenerować się dużo szybciej, niż kiedykolwiek myśleliśmy. Trzeba tylko dać im szansę. Jeśli uratujemy oceany, uratujemy cały nasz świat.
[ENG]
A short film to mark his 99th birthday - after a lifetime devoted to filming and observing the natural world - David Attenborough offers a kind of personal manifesto, taking the audience to the most vital place on our planet. It isn’t on land, but beneath the surface of the water, in the ocean itself.
No one has witnessed more change – or the devastating effects of humanity’s impact on nature – than Sir David Attenborough. His lifetime spans an era of extraordinary scientific discovery and growing understanding of the delicate balance sustained by our oceans. A story that everyone needs to hear.
Using breathtaking imagery, the film takes us beneath the surface to a mysterious world that supports life on Earth and remains our greatest ally in the fight against climate change. We would be outraged if someone were to send a bulldozer into a rainforest – yet every day, in thousands of places across the oceans, we do exactly that. Hidden from sight, vast trawlers scour the seabed, destroying fragile ecosystems and leaving behind underwater graveyards.
OCEAN WITH DAVID ATTENBOROUGH is both a wake-up call and a plea for awareness – delivered at the very last moment when change is still possible. And yet, amid the warning, there is hope: the oceans have a remarkable capacity for renewal, far greater than we once believed. All we have to do is give them the chance. If we save the oceans, we save our world.
Z okazji swoich 99 urodzin, po poświeceniu całego życia na filmowaniu i obserwowaniu natury, David Attenborough dokonuje swoistego manifestu i zabiera publiczność do najważniejszego miejsca na naszej planecie. Nie jest ono na ziemi, a pod powierzchnią wody – w oceanie. Nikt nie zaobserwował za swojego życia tylu zmian i szkodliwych efektów wpływu człowieka na naturę, jak Sir David. To także okres, w którym odbyły się najważniejsze historycznie odkrycia, rozwijanie nauki i stopniowe rozumienie równowagi jaką zapewnia nam ocean. To historia, którą powinien usłyszeć każdy z nas. Wykorzystując imponujące zdjęcia, przedstawia tajemnicze miejsce pod powierzchnią wody, które wspiera system życia na naszej planecie i jest naszym największym sojusznikiem w walce z katastrofą klimatyczną. Bylibyśmy zbulwersowani, gdyby ktoś wydał zgodę i wpuścił buldożer do lasu deszczowego. Robimy to jednak każdego dnia w tysiącach miejsc w oceanie, jednak nikt nie widzi tego, co odbywa się pod falami. W tej chwili tysiące statków na całej planecie dokonują trałowania dennego, najbardziej szkodliwego połowu, który niszczy delikatne ekosystemy i pozostawia po sobie podwodne cmentarzyska. Dokument DAVID ATTENBOROUGH: ŚWIAT OCEANÓW jest wołaniem o uwagę i szerzeniem wrażliwości w ostatnim momencie, w którym możemy jeszcze odmienić bieg historii. Jest w tej opowieści też nadzieja, ponieważ oceany potrafią regenerować się dużo szybciej, niż kiedykolwiek myśleliśmy. Trzeba tylko dać im szansę. Jeśli uratujemy oceany, uratujemy cały nasz świat.
[ENG]
A short film to mark his 99th birthday - after a lifetime devoted to filming and observing the natural world - David Attenborough offers a kind of personal manifesto, taking the audience to the most vital place on our planet. It isn’t on land, but beneath the surface of the water, in the ocean itself.
No one has witnessed more change – or the devastating effects of humanity’s impact on nature – than Sir David Attenborough. His lifetime spans an era of extraordinary scientific discovery and growing understanding of the delicate balance sustained by our oceans. A story that everyone needs to hear.
Using breathtaking imagery, the film takes us beneath the surface to a mysterious world that supports life on Earth and remains our greatest ally in the fight against climate change. We would be outraged if someone were to send a bulldozer into a rainforest – yet every day, in thousands of places across the oceans, we do exactly that. Hidden from sight, vast trawlers scour the seabed, destroying fragile ecosystems and leaving behind underwater graveyards.
OCEAN WITH DAVID ATTENBOROUGH is both a wake-up call and a plea for awareness – delivered at the very last moment when change is still possible. And yet, amid the warning, there is hope: the oceans have a remarkable capacity for renewal, far greater than we once believed. All we have to do is give them the chance. If we save the oceans, we save our world.
DERSU UZAŁA | RETROSPEKTYWA AKIRY KUROSAWY: DROGA PRZEZ CZAS
Połowa lat 70. zastała Akirę Kurosawę w trudnym miejscu. Reżyser, rozczarowany zarówno japońskim, jak i hollywoodzkim przemysłem filmowym, próbował popełnić samobójstwo. Ów gest był interpretowany jako przyznanie, że opuszczają go twórcze siły. Z tej perspektywy majestatyczne obrazy ussuryjskiej tajgi i prosta opowieść o zamieszkującym jej tereny myśliwym Dersu (tuwański aktor Maksim Munzuk) okazały się wybawieniem. Zrealizowany głównie za pieniądze Związku Radzieckiego i kręcony w rosyjskich plenerach na taśmie 70mm, „Dersu Uzała” jest oparty na książkach przyrodnika i etnografa Władimira Arsenjewa, które Kurosawa przeczytał kilka dekad wcześniej. Jeden z ulubionych tematów reżysera – relacja człowieka i natury, dawnych obyczajów i nowoczesności – znajduje tu malarskie, liryczne rozwinięcie. Zdobywca Oscara dla najlepszego filmu zagranicznego.
Jeśli chcesz na bieżąco otrzymywać informacje o wydarzeniach, zapisz się do NEWSLETTERA.
Wysyłamy tylko istotne informacje o nowościach, zmianach lub odwołanych wydarzenia.